«نمایش دینی» پیش از آن که «دینی» باشد «نمایش» است، یعنی باید ابتدا ویژگیهای نمایشی داشته باشد و قوام و جذبهاش مخاطب را مسحور کند. پس از این است که میتوانیم بگوییم این قوام و جذبه اگر با موضوع آن- یعنی دین- همسنخ باشد و از آن برآید، اثری برجسته بر صحنه پدیدار میگردد.
اتفاقا در موضوع دین، کنجها و باریکههای سحرگون و غریبی نهفته است که چشمهای از آن میتواند صحنه را زیر و بالا کند، اما متأسفانه آنچه تحت عنوان «نمایش دینی» در کشور ما رایج است، در اغلب اوقات، از این همه امکان کمترین نصیبی نبرده است. آنچه پیش رو دارید تمرینی است برای کندوکاو در وجوه یکی از این عناصر مؤثر، با این امید که گامهای فراتر را دیگران بردارند، و حاصل این تلاشها عملا در اجراهای تئاتری نمودار گردد.