کتاب تنها روی پله سوم با یک مشت عکس مضحک فوری احسان علیرضایی نشر افکار

ناگهان از روی صندلی بلند شد و رفت کنار پنجره و خیره شد به اغتشاش ماه روی دویار شیشه ای. رفتم نزدیک تر چشم هایش را بسته بود. شاید نمی خواست لرزش پلک هایش را ببینم. محو تماشای او بودم و سال هایی که گذشته بود با احتیاط دستم را دراز کردم و شانه اش را لمس کردم. گفتم: من سردم است، تو سردت نیست؟ گفت: نه داغم هنوز گفتم: من یه معذرت خواهی به تو بدهکارم گفت: فقط یه دونه؟ گفتم: نمی دونم شاید هم بیشتر. گفتم: با من به یک سفر کوتاه می آیی؟ گفت: کجا؟ بر می گردی ایران؟ گفتم: نه می خواهم بروم پاریس گفت: چرا پارس تو که نه پرنده خوبی هستی نه شناگر خوبی؟