سبک و سیاق داستان های یاماموتو غالبا با هایکوهای ژاپنی مقایسه می شود از این جهت که ترکیبی از آرایه های ادبی چون استعاره و صو رخیال و کنایه است، با وجود این به هیچ وجه شرط ایجاز فرو گذاشته نشده و به اطناب و انحراف از موضوع اصلی نزدیک نمی شود. در داستان هایش به ندرت موضوعاتی می یابد که از شناخت مردم عادی فراتر رود. توصیف زندگی روزمره و کشف تازگی در موضوعات عادی، ساده گرایی، صراحت بیان، ایماژهای تحریک کننده و کش ف لحظه ها و توصیف عناصر طبیعت بیش از پیش سبکش را به سبک شعری هایکو نزدیک می کند و نام مجموعه داستاان های کوتاه او را با ع نوان هفده هجا در واقع برگرفته از ساختار عروضی شعر هایکو ژاپنی است.