«خران در خزان» مجموعه داستانهایی است که نویسنده در آن توانسته تلفیقی هنرمندانه میان فرم روایی و زبان و لفظ ایجاد کند و در کوتاهترین شکل روایت که خصیصه ذاتی داستان کوتاه است هر آنچه را که آمالش است به سوی مخاطبش روانه کند.
شکری هر چند که نشان داده به فرم و شیوه ارائه مخاطب بیشتر از زبان تعلق خاطر دارد، اما زبان برای او یکی از بهترین ابزارهایی است که به کمک آن سعی در ساختارمند کردن فرم بیان محتوا دارد و این مسئله تا جایی در کار وی مشهود شده است که نمیتوان این دو را موضوعاتی مستقل از هم در روایت داستانی او دانست.