ایران، این سرزمین افسانهای، همواره به پایمردی دلیرانی توانسته از گزند دشمنان برهد که همه یکصدا بر این باور بودهاند که: «چو ایران نباشد تن مباد.» ایران، قلمرو خاطره و یادمان آیین پهلوانی و عیاری است. پهلوانان و عیارانی که در نیرو، راستی را پاس میداشتند و یکسر بیزار بودند از کژی و کاستی که هر دو همزاد سستیاند. بغض فرو خورده کوههای سر به فلک کشیده و دشتهای سرخ و لالهزار ایرانزمین، یادآور خون پهلوانان و عیارانی است که هرگز از مرگ نهراسیدند و پای برهنه بر جادهای از شمشیرِ خصم، جنگیدند و مرگ را در این راه سرانجامی نیک پنداشتند.