وودی آلن مشهورتر از آن است که احتیاج به معرفی داشته باشد. مردم اگر اسمش را هم نشناسند، معمولا چهرهاش را آشنا میدانند و به یاد میآورند که او را جایی دیدهاند.
وودی آلن هیچ وقت داستاننویس، به معنای کلاسیک این کلمه، نبوده. گاهی داستانهایی هم نوشته، ولی آلنِ نویسنده به نویسندگی نمایشنامه و فیلمنامه شناخته میشود. در کنار این متنها اما، سالهاست که وودی آلن، با مناسبت و بدون مناسبت، متنهایی اغلب به طنز مینویسد و معمولا هم ابتدا در مجلهها، به خصوص در نیویورکر، چاپشان میکند.
بخش دوم کتاب اما به تعدادی دیگر از همین متنهای طنز آلن اختصاص دارد که در «دفاع از دیوانگی» نبودهاند، اما در تاریخهای بعد از چاپ آن (از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۳) در نشریات چاپ شدهاند. این متنها هم، در اساس، مثل متنهای بخش اول هستند؛ اغلب یا هجویههایی هستند برای انتقاد و دست انداختن جامعه یا حتی شخصی خاص، و یا نقیضههایی هستند که آلن از طریق آنها به تقلید و ایجاد طنز بر اساس فرمهای پذیرفته شده رسمی و قالبهای تثبیت شده نوشتاری میپردازد. هر چه هست، متون این بخش کتاب جدیدترند.