کتاب دزیره جلد 1 نشر انتشارات فردوس

دنیای ما عاشقانه‌های زیادی را به خود دیده است. عاشقانه‌هایی که بعضی از آن‌ها سرانجامی خوش داشته‌اند و بعضی هم تلخ به پایان رسیده‌اند. بعضی از آن‌ها در دل زمان گم شده‌اند و بعضی هم ماندگار شده‌اند. یکی از این عاشقانه‌ها داستان ناپلئون بناپارت، ژنرال بزرگ ارتش فرانسه و اوژنی برنادین دزیره کلاری، دختر حریر فروشی اهل مارسی است. عاشقانه‌ای که با رؤیای کشورگشایی ناپلئون در هم می‌آمیزد و دزیره را هم به سمت سرنوشتی غیرقابل‌پیش‌بینی می‌برد. آن ماری سلینکو با قلم بی‌نظیرش این عاشقانه را ماندگار کرده است.

درباره برنادین اوژنی دزیره، از مارسی تا قصر سلطنتی سوئد

دزیره کلاری دختر دوم فرانسوا کلاری تاجر ابریشم اهل مارسی در فرانسه بود که در سال ۱۷۷۷ به دنیا آمد. زندگی دزیره کلاری شبیه یک خواب و رویا است. او که تا نوجوانی زندگی آرام و بی‌دغدغه‌ای داشت در بزرگسالی روزهای پرفراز و نشیبی را گذراند. سرنوشت عجیب او شبی شروع شد که خواهرش ژولی با ژوزف بناپارت که آن زمان افسر ارتش بود آشنا شد و این دو نفر عاشق هم شدند. این ماجرا به آشنایی دزیره با ناپلئون بناپارت منجر شد و عشق سوزانی بین این دو شکل گرفت. کسی نمی‌داند اگر دزیره ۷۰ سکه پس‌اندازش را به ناپلئون که در آن زمان بسیار فقیر بود قرض نمی‌داد تا او به ادامه‌‌ی لشکرکشی‌ها و ماجراجویی‌هایش بپردازد چه اتفاقی برای فرانسه می‌افتاد اما آنچه می‌دانیم این است که ناپلئون مشهور عشق دزیره را برای موقعیتی بهتر زیر پا گذاشت و دزیره کلاری ملقب به دزیدریا به‌سوی سرنوشتی عجیب‌تر کشیده شد. او در ۱۷۹۸ با ژان باتیست برنادوت که وزیر جنگ فرانسه بود ازدواج کرد و در داستانی پرفرازونشیب به مقام ملکه‌ی سوئد رسید. او پس از مرگ همسرش هم به‌عنوان ملکه‌ی مادر در قصر سلطنتی حضور داشت تا روزی که در ۱۸۶۰ در ۸۳ سالگی درگذشت.

درباره کتاب دزیره، عاشقانه‌ای در سراسر اروپا

کتاب دزیره در دسته رمان‌های تاریخی قرار نمی‌گیرد. اما بخش زیادی از تحولات فرانسه و کشورهای اروپایی را در قرن هجدهم در خود جای‌داده است. آن ماری سلینکو تلاش کرده تا کتابش را بر مبنای مستندات تاریخی بنویسد بنابراین با خواندن این کتاب که به شکل خاطرات دزیره کلاری نوشته شده است با بخش پر حادثه‌ای تاریخ اروپا هم آشنا خواهید شد.

رمان دزیره اولین بار در سال ۱۹۵۲ به زبان آلمانی منتشر شد. آن ماری سلینکو، نویسنده‌ی اتریشی این کتاب در زمان جنگ جهانی دوم مجبور به ترک وطنش و رفتن به سوئد شد. او در جریان بازدید از قصر سلطنتی سوئد در استکهلم و همکاری با یکی از نوادگان ژان باتیست همسر دزیره در صلیب سرخ باعث شد او به فکر نوشتن سرگذشت دزیره کلاری بیفتد. او این سرگذشت را از زبان دزیره نوشته است و آنچه ما می‌خوانیم خاطرات اوست که در دفتری که پدرش به او هدیه کرده است می‌نویسد. این داستان در ایران به شکل یک کتاب دوجلدی منتشر شده است. نثر زیبای کتاب، بنیان آن که بر حقیقت نگاشته شده است و شخصیت دزیره که هرگز در قالب یک زن سلطنتی فرونرفت چیزهایی هستند که رمان دزیره را خواندنی می‌کند.

کتاب دزیره کمی پس از انتشار به انگلیسی برگردانده شد و در مدت‌زمان کمی در تمام دنیا به شهرت رسید. با اینکه نزدیک به هفتاد سال از انتشار دزیره می‌گذرد هنوز هم افراد زیادی در سراسر دنیا از این کتاب عاشقانه لذت می‌برند. در سال ۱۹۵۴ فیلمی آمریکایی بر اساس این رمان و با نام دزیره ساخته شده که بازیگران مشهوری مانند جین سیمونز در نقش دزیره و مارلون براندو در نقش ناپلئون بناپارت در آن بازی کردند. این فیلم همچنان به‌عنوان یکی از آثار کلاسیک قابل توجه در سینمای آمریکا شناخته می‌شود.

آن ماری سلینکو، آوارگی در جنگ جهانی دوم

یکی از مشهورترین زنان نویسنده در قرن بیستم آن ماری سلینکو است. او در سال ۱۹۱۴ در اتریش به دنیا آمد. سال‌های زندگی او سال‌های خشونت‌باری در اروپا بود و او در جوانی مجبور شد کشورش را ترک کند و همراه همسر دانمارکی‌اش به این کشور پناهنده شود. روزگار آسایش در دانمارک هم طولانی نبود زیرا پای نازی‌ها به آنجا هم رسید و به‌این‌ترتیب سلینکو همراه همسرش این بار با کشتی به سوئد رفت تا شاید در شمال اروپا بتواند با امنیت بیشتری زندگی کند. نازی‌ها خواهر او را کشته بودند و همین باعث شده بود آن ماری یاس و ناامیدی زیادی را احساس کند. او زمانی که نوشتن داستان دزیره را شروع کرد فقط به یک عاشقانه فکر نمی‌کرد او به اروپای عصر دیکتاتوری مانند ناپلئون فکر می‌کرد به تکرار تاریخ و تکرار درد و رنج‌ها و این چنین شد که رمان دزیره از نظر تاریخی و اجتماعی هم مهم شد.

سلینکو پس از جنگ به دانمارک بازگشت و تا سال زمان مرگش یعنی سال ۱۹۸۶ در کپنهاگ ساکن بود. من دختر زشتی بودم، فردا همیشه بهتر است و شوهر من امروز ازدواج می‌کند کتاب‌های دیگری از این نویسنده هستند که همگی در فهرست کتاب‌های پرفروش قرار دارند و از روی آن‌ها اقتباس‌های سینمایی و تلویزیونی متعددی انجام شده است.

ترجمه و انتشار کتاب دزیره در ایران

اولین ترجمه‌ی کتاب دزیره به فارسی که یکی از مشهورترین ترجمه‌های این کتاب هم هست و سال‌هاست تجدید چاپ می‌شود ترجمه‌ی ایرج پزشکزاد خالق مشهور دایی جان ناپلئون است. این ترجمه در حال حاضر از سوی انتشارات فردوس منتشر می‌شود. کتاب الکترونیک این ترجمه را می‌توانید در همین صفحه از فیدیبو دانلود کنید.

ترجمه‌های دیگری هم از این کتاب موجود است. برای مثال اگر طرفدار کتاب صوتی هستید می‌توانید ترجمه کیوان عبیدی آشتیانی با صدای شیما درخشش را در فیدیبو تهیه کنید. ترجمه‌های عباس اسکندری و پرویز شهدی هم ترجمه‌های دیگری هستند که در اختیار علاقه‌مندان اثر زیبای آن ماری سلینکو قرار دارند.

رمان دزیره برای چه کسانی مناسب است؟

دزیره یک رمان طولانی است. این کتاب نزدیک به هشتصد صفحه است و بازه‌ی تاریخی بلند مدتی را در برمی‌گیرد. در واقع خواندن دزیره شبیه رفتن به یک سفر در اروپای قرن هجدهم و نوزدهم و ملاقات با آن‌هایی است که در سرنوشت این تکه از دنیا سهم زیادی داشته‌اند. نثر دزیره روان است و شما را با خود می‌برد طوری که اگر خواندش را آغاز کنید گذر زمان بی‌معنا خواهد شد. آنچه در این کتاب بسیار برجسته است شخصیت ناپلئون بناپارت است. با خواندن دزیره شما بدون آنکه تاریخ خوانده باشید با واقعیت شخصیت مردی که تاریخ فرانسه را عوض کرد آشنا خواهید شد. او کسی است که همه چیز را فدای اهدافش کرده است اما در عین حال به یک سری اصول خود پایبند می‌ماند چنان‌که وقتی به قدرت می‌رسد هفتاد سکه‌ای که در جوانی از دزیره قرض گرفته بود به نام اعلی حضرت ملکه به دربار سوئد می‌فرستد تا بدهی خود را با معشوقه‌ی روزگار جوانی‌اش صاف کرده باشد. خواندن رمان دزیره برای هرکسی که از یک عاشقانه لذت می‌برد و در عین حال به دنبال یک ماجرای بزرگ در دل تاریخ است انتخاب مناسبی است. دزیره را بخوانید و به آن‌هایی که دوستشان دارید توصیه کنید. دزیره سن و سال ندارد و برای تمام افراد ۱۸ تا ۹۹ ساله مناسب است.

در بخشی از کتاب دزیره می‌خوانیم

صدای زنگ‌های کلیساها که به مناسب حلول سال نو نواخته می‌شد مرا از کابوسی که گرفتار آن بود نجات داد. صدای زنگ کلیسای «سو» و زنگ‌های دور کلیساهای پاریس به گوش می‌رسید. خواب می‌دیدم زیر آلاچیق باغمان در مارسی نشسته‌ام و با مردی صحبت می‌کنم که کاملاً به ژان باتیست شباهت دارد، اما می‌دانستم که ژان باتیست نیست بلکه پسر ما است. پسرم با صدای ژان باتیست می‌گفت:

• تو به درس آداب معاشرت و درس رقص موسیو مونتل نرفتی مامان.
• می‌خواستم برای او توضیح بدم که خیلی خسته بودم از آن جهت نتوانستم سر درس حاضر بشوم اما در این لحظه، یک واقعه هولناک اتفاق افتاد: پسرم در مقابل چشم‌هایم کوچک شد. هر لحظه کوچک‌تر و کوتاه‌تر می‌شد عاقبت به‌صورت کوتوله‌ای درآمد که تا زانوهای من می‌رسید. این کوتوله که می‌دانستم پسر من است زانوهایم را در آغوش گرفته و می‌گفت:
• - من طعمه گلوله‌های توپ هستم مامان، مرا به جبهه «رن» می‌فرستند. خودم به‌ندرت با طپانچه تیراندازی می‌کنم اما آنها تیر می‌اندازند، درق، درق، درق ...

پسرم در موقع ادای این کلمات به قهقهه می‌خندید. اضطراب وحشتناکی سراپای وجودم را فراگرفت، می‌خواستم دستم را جلو ببرم و او را حمایت کنم.

اما هر دفعه از دست من فرار می‌کرد. او زیر میز سفید باغ پنهان می‌شد، خم می‌شدم اما خیلی خسته بودم. فوق‌العاده خسته و غمگین بودم.

ناگهان ژوزف در کنارک ظاهر شد و گیلاسی به‌طرف من پیش آورد و با خنده شیطنت‌آمیزی گفت: «زنده‌باد سلسله برنادوت ها» من به او چشم دوختم و نگاه درخشان ناپلئون را در صورتش دیدم.

در این موقع صدای زنگ‌ها بلند شد و از خواب پریدم. حالا در اتاق کار ژان باتیست نشسته‌ام، کتاب‌های قطور و نقشه‌ها را عقب زده‌ام و جای کوچکی را برای دفتر یادداشتم باز کرده‌ام. از کوچه صدای فریادهای پرشعف و خنده‌ها و آوازهای مردم به گوشم می‌رسد. چرا وقتی سال نو شروع می‌شود همه مردم خوشحال‌اند؟