کتاب حرفی برای گفتن جلد 2 ابراهیم فرجی پور لاکه نشر انتشارات سبزان

کوه‌نوردی ورزشی فراگیر و پرجمعیتی است، از سویی به جهات مختلف یک رشته علمی و متکی به اخلاق و فلسفه زندگی می‌باشد، هرکسی ورزش کوه‌نوردی را با جهان‌بینی و زبان خود تفسیر می‌کند. به تعبیر شعر هرکسی از ظن خود شد یار من از درون من نجست اسرار من. لذا ورزش کوه‌نوردی عرصه فعالیت همه قشرهای جامعه به دور از تفکیک جنسیت و سن و سال می‌باشد. کوهستان نیز محل تردد و محیطی برای همه قشرهای جامعه می‌باشد. یقیناً کسی را نمی‌توان به‌زور به کوهستان برد و یا مانع رفتن او به کوه شد. دروازه کوهستان بروی همه علاقه‌مندان باز و عرصه ورزش کوه‌نوردی نیز برای همگان مهیا می‌باشد. اما موارد اشاره‌شده صحنه خوش داستان است. همه کسانی که سالیان سال به کوه‌نوردی می‌پردازند و با کوه‌ها انس و الفتی دیرینه دارند همواره نسبت به عملکرد خود و عوارض کوهستان خوش‌بین بوده و در حقیقت در همه حال خود را کامیاب و کوهستان را محلی امن و جان‌بخش می‌پندارند. در حقیقت راهیان کوه حسب عادت و نگاه مثبتی که به طبیعت دارند همیشه فرض بر این دارند که وقوع حوادث و ناملایمات در کوه و عرصه ورزش کوه‌نوردی برای دیگران است و خویشتن را منزه از خطا و در امان می‌بینند. و چنانچه ناغافل برای کسی حادثه‌ای ناگوار رخ دهد بی‌مقدمه آن رخداد نابهنگام را سرنوشتی بر پیشانی و مشیت روزگار پنداشته و تلاش بر این است خطای خود را به هر شکلی توجیه نمایند. به این خاطر در عرصه تاریخ کوه‌نوردی شاید علت اغلب حوادث ثبت‌شده و غیر مکتوب خطای انسانی و عدم آموزش و در برخی موارد حوادث غیرمترقبه باشد. به تعبیری هیچ‌کس وقوع حادثه را برای خویشتن تصور و پیش‌بینی نمی‌کند و به باور خود سالیان سال از کوه به‌سلامت برگشته، اما غافل از اینکه چنانچه صدبار به‌سلامت سپری شده برای صد و یکمین بار معلوم نیست چه اتفاقی بیفتد و حادثه ناگوار قابل پیش‌بینی نیست و به تعبیری (صدبار موفقیت قربانی یک خطا می‌شود). از این‌رو اغلب کارشناسان حادثه را یک اتفاق نمی‌دانند بلکه یک انتخاب فرض می‌کنند. در عرصه تاریخ کوه‌نوردی از سوی مربیان، مدرسان و اهالی قلم و نیز کارشناسان به‌مراتب نسبت به سلامتی و رعایت اصول اولیه ایمنی در کوهستان تأکید شده و در کتب و نشریات و نیز رسانه‌ها و همچنین در دوره‌های آموزشی نسبت به عواقب خطرات کوهستان به شیوه‌های مختلف گفتگو و اطلاع‌رسانی گردیده است، و در این زمینه فدراسیون کوه‌نوردی و نخبه‌های این رشته ورزشی و همچنین نویسندگان همواره جهت روشنگری جامعه و علاقه‌مندان، توصیه‌هایی داشته‌اند که یقیناً تأثیرگذار بوده است. بی‌تردید ورزش کوه‌نوردی در محیط ناامن کوهستان و دور از دسترس نهادهای امدادی نیازمند مطالعه، آموزش، داشتن تجهیزات، کار گروهی، عضویت در باشگاه‌ها و ده‌ها موارد دیگر که منتج به سلامتی و ایمنی می‌گردد. از این‌رو به باور نگارنده نکات بازدارنده و کتب آموزشی و نیز نظارت نهادهای مرجع و همچنین حجم عظیم و پرتعداد مربیان و فعالین عرصه کوه همواره به‌عنوان ناجی علاقه‌مندان و راهیان کوهستان بوده و نباید در این زمینه ناسپاس بود، اما به تصور همه داشته‌ها و امکانات در اختیار نسبت به حجم عظیم و پرجمعیت علاقه‌مندان و عموم مردم در مناطق کوهستانی کافی نبوده و یا برنامه‌ریزی مناسبی در این زمینه انجام نگرفته است. به این خاطر لازم است حتی‌الامکان در همه زمینه‌های این رشته ورزشی و در سطوح مختلف کوه‌نوردی اطلاع‌رسانی و آموزش به همراه سازمان‌دهی و ساماندهی تأکید شود و نوشته‌های به زبان ساده و کوتاه در اختیار جامعه قرار گرفته و در این زمینه تلاش در جهت روشنگری علاقه‌مندان کوهستان ادامه یابد. لذا نگارنده در طول سالیان متمادی نسبت به رخدادهای مختلف و مباحث متعدد ورزش کوه‌نوردی در حد بضاعت و توان دست‌نوشته‌های تدوین کرده‌ام که در مناسبت‌های مختلف و ذکر تاریخ مطلب موردنظر تهیه و در دفتر پیشرو ملاحظه می‌فرماید، امید که مفید واقع گردد.