کتاب تباهی ضحا عمادیان نشر شالگردن

پله ها را یکی یکی، آرام پایین می آمد. با پاهایی خسته و قلبی شکسته، وقتی به پله ی آخر رسید متوقف شد و سرش را بالا گرفت. نگاهی به خانه ی کاه گلی که سقفش هر روز بوسه ی بیشتری به زمین زده و بیشتر در حیاط فرو میریخت انداخت، دیگر چیزی از آن خانه باقی نمانده بود، هر وقت که چشمش به آن منظره می افتاد از خودش و زندگیاش متنفر می شد و امروز بیشتر از قبل احساس تنفر می کرد.