کتاب خانۀ بی‌ساعت فردوس بنی نشر ترانه پدرام

خاطرات خانۀ پدربزرگ، دنیای پُرِ پروانه‌هاست.

همه‌چیز از جنس اَبر، ترانه، بهار، صدف، باران، پرنیان، شبنم و شقایق و دعوت به جاری همۀ آبی‌ها و بیکران‌هاست.

حس با او بودن، هنوز به همه و به‌ویژه نوه‌ها انرژی می‌دهد.

سر بر شانه‌اش، عبور از مدار ستاره‌هاست. او شاد و شاکر همۀ مساحت عاطفی زمین را تسخیر کرده است. هرگز از روزگار و تقدیر گلایه‌ای نداشت؛ با آن‌که زخم‌هایی عمیقی از روزگار دیده بود. نامش حسین بود و به گفتۀ مادرم که دبیر عربی است ـ معنی‌‌اش «زیبارو» بود. اسمش حجم عشق را کشش می‌دهد و امتداد می‌بخشد. وقتی، فردی زیباترین پدیدۀ خلقت می‌شود که طبیعت چهار فصل، هم، در مرگ و آفرینش او نقش دارد. او آمیزه‌ای از این خلقت بود؛ چراکه در بهار، همراه رویش گل و گیاه به‌ دنیا آمد.

و در زمستان در صلات ظهر به‌رسم اقامۀ نماز در آستین زمستان جای گرفت.

شکرشکن شوند همه طوطیان هند

زین قند پارسی که به بنگاله می‌رود