لاكی جاخا، لاكی به فیروزه ای دو تو اومد. پنج چین واگِشتش چارتا گُلخاری. هرچی موند چِره ای، یُشکی سفید پیش اومد، یکیش گُلخاری، دوشکی سفید پیش اومد، چین اولش چینی و چین دومش یَشمی دارچینی جاخا، چِره ای پیش رَف، واگِشتش یه تو دارچینی هرچی موند نخودی، یُشکی چِره ای پیش اومد، یشکی یشمی، لاكی پیش اومد، لاكی پیش رَف توش چِره ای، لاكی پیش اومد دو تو اولش گُلخاری یه تو موند، یه تو چِره ای... .

این صدای لالایی مادرم بود. اَ وَختی یادم میایه و بقول مَروف چشمامه وا كردم، این ترانا وَر مَ لالایی بود و برای بقیه حکم نخشه خونی قالی رِ دوشت، لالایی رِ خیلی خوب یادمه، یه ترانه ی آروم و دلنشین كه نمی دونستم یه روز آهنگِ زندگیِ من و خیلیا دِگه رِ عوض می كنه.

آهنگی كه صفحات پیش روی این كتاب، اونه خواهند نواخت.