کتاب مترجم دردها نشر کتاب کوچه

کنار دکه‌ی چای‌فروشی، آقا و خانم داس درباره اینکه چه کسی باید تینا را به توالت ببرد با هم بحث می‌کردند. در نهایت خانم داس، وقتی آقای داس به او گفت که شب قبل دختر را حمام کرده بود، تسلیم شد. از آینه، آقای کاپاسی مشاهده کرد که خانم داس در صندلی عقب خودرو به آرامی خود را تکان داد و پاهای تراشیده و برهنه خود را حرکت داد و از ماشین خارج شد. او بدون آنکه دست دخترک را بگیرد، به سمت توالت عمومی رفت.

آن‌ها برای دیدن معبد خورشید کوناراک می‌رفتند. یک‌شنبه بود و هوا آفتابی و خشک. نسیم ملایمی که از سمت اقیانوس می‌وزید، از گرمای هوای جولای می‌کاست. روز خوبی برای سفر و تفریح بود. آقای کاپاسی معمولاً به این سرعت توقف نمی‌کرد، اما آن روز صبح، هنوز پنج دقیقه از سوار شدن این خانواده‌ی پنج نفره، از جلوی هتلشان نمی‌گذشت که مجبور شد، ماشین را نگه دارد؛ زیرا دخترک گفته بود دستشویی دارد. اولین چیزی که آقای کاپاسی با دیدن آقا و خانم داس که با بچه‌هایشان زیر طاق هتل ایستاده بودند متوجه شد، این بود که خیلی جوان بودند، شاید سی سال هم نداشتند. آن‌ها علاوه بر تینا، دو پسر به نام‌های رونی و بابی داشتند که از نظر سنی بسیار نزدیک به نظر می‌رسیدند و دندان‌هایشان با رشته‌ای از سیم‌های نقره‌ای چشمک‌زن پوشیده شده بود. این خانواده هندی به نظر می‌رسیدند، اما مانند خارجی‌ها لباس پوشیده بودند؛ بچه‌ها لباس‌هایی با رنگ روشن به تن داشتند و کلاه فرنگی به سر. آقای کاپاسی به گردشگران خارجی عادت کرده بود؛ او مسلط به زبان انگلیسی بود، به همین دلیل معمولا آن‌ها را جابه‌جا می‌کرد. دیروز او یک زوج مسن اسکاتلندی را به مقصد رسانده بود که هر دو صورت‌های پر از لک و موهای سفید کرکی نازک داشتند که پوست سوخته‌ی سرشان را به نمایش می‌گذاشت. در مقایسه با مسافران دیروزش، چهره‌های برنزه و جوان آقا و خانم داس چشمگیرتر بود. وقتی خودش را معرفی کرد، آقای داس دست او را گرفته و فشار داده بود. خانم داس، به حالتِ همیشگیِ خود، یک طرف دهانش را خم کرده و محترمانه به او لبخند زده بود، بدون اینکه علاقه‌ای به آقای کاپاسی نشان دهد.

-از متن کتاب-