کتاب هارمونی آسمان و زمین نشر یاسین قاسمی‌بجد - نسخه صوتی

بخشی از کتاب

افلاطون در تیمائوس به موضوعات پیچیده‌ای مانند خلق روح جهانی، ساختار عناصر و عملکرد بدن انسان پرداخته است. این بخش از گفت‌وگو درباره خلق روح جهانی توسط دمیورژ (خدای خالق) به عنوان یکی از پیچیده‌ترین و دشوارترین بخش‌های دیالوگ توصیف شده و ترکیبی از ریاضیات، موسیقی، نجوم و متافیزیک است. تحلیل‌های مدرن مختلفی از این بخش ارائه شده است. برای مثال، فرانسیس کورنفورد آن را بیشتر از دیدگاه کیهانی می‌بیند و تصور می‌کند که افلاطون از مدل‌های کیهانی یا ابزارهایی برای تصویرسازی بهره برده است. در مقابل، ارنست مک‌کلین این بخش را به عنوان اسطوره‌ای موسیقایی بررسی می‌کند و معتقد است که افلاطون از سازهای شنیداری مانند مونواخورد استفاده کرده است.

دمیورژ روح جهانی را از سه جوهر مختلف می‌سازد: جوهری غیرقابل تقسیم، جوهری قابل تقسیم در اجسام، و جوهری میان این دو. سپس این عناصر را با هم ترکیب کرده و به یک ایده واحد تبدیل می‌کند. او کل ترکیب را به بخش‌هایی تقسیم می‌کند که هرکدام نسبت‌های خاصی دارند (مثل ۲ برابر و ۳ برابر بخش‌های قبلی). برای پر کردن فاصله‌ها میان بخش‌ها، دمیورژ فواصل موسیقایی خاصی ایجاد می‌کند. در نهایت، او کل ترکیب را به دو دایره تقسیم کرده که به شکل X متصل شده و دائماً در حال چرخش‌اند. دایره خارجی نمایانگر «یکسان» و دایره داخلی نمایانگر «متفاوت» است. هرکدام از این دایره‌ها به شکلی خاص می‌چرخند و نسبت‌های هماهنگ را حفظ می‌کنند. دمیورژ پس از تکمیل روح، تمام طبیعت جسمانی را درون آن قرار می‌دهد و آن را با هماهنگی کامل می‌سازد.