کتاب داستان‌هایی با عطر چای نشر گویا

هنوز هم آن روز را خوب به‌خاطر دارم، یادم است که وارد مدرسه شدم و به سمت راهرویی رفتم که کلاسم آنجا بود و بعد متوجه سروصداهایی آن طرف راهرو شدم.

تازه از دانشگاه فارغ‌‌التحصیل شده بودم. به نظر بعضی‌‌ها زرنگ و به نظر بعضی دیگر بی‌‌تجربه بودم. داشتم فکر می‌‌کردم که قرار است با چه نوع کلاسی مواجه بشوم؟ اما خودم را برای بدترین‌‌ها آماده کرده بودم. یک مأمور انتظامات که فقط یک بی‌‌سیم داشت، مرا همراهی می‌‌کرد. روی لب‌‌هاش لبخند معنا‌‌داری بود که احساس می‌‌کردم از روی ترحّم و دلسوزی نسبت به من است.

الآن برایتان می‌گویم که کجا بودم و چرا آنجا بودم.

چند روز قبل تلفنم زنگ زد و با این تماس دوره‌‌ای جدید در زندگی‌‌ام آغاز شد. برای یکی از کلاس‌‌های مدرسۀ دولتی شهر کوچکم معلم لازم بود، اما این کلاس متفاوت بود، چون همۀ بچه‌ها مشکل انضباطی داشتند و اداره‌‌کننده‌‌های مدرسه اسم این کلاس را «پل» گذاشته بودند. دلیل اینکه این اسم را انتخاب کرده بودند، این بود که به‌‌خاطر وضعیت دانش‌آموزان کلاس هیچ کدامشان را نمی‌شد جای دیگری فرستاد. انگار میان اخراج کردن و نگه‌‌داشتن آنها در مدرسه وضعیتی مثل پل را داشتند و آنهامتعلق به هیچ گروهی نبودند.

تا به آن روز هر معملی سر این کلاس رفته بود، به‌‌شدت عصبی شده و کار را رها کرده بود. هفدهمین معلم نیز دیروز این کلاس را ترک کرده بود.

پس از مدتی که آغاز به کار کردم، دریافتم معلمان به این کلاس عنوان «قفس» را داده‌‌اند. به‌نظر آنها این کلاس مثل یک قفس بود که حیوانات رام‌‌نشدنی درونش قرار داشتند و کسی نمی‌‌توانست مدت زیادی کنار این حیوان‌‌های وحشی دوام بیاورد.

کلاس شمارۀ ۳۱۰ در انتهای راهرو و در دورترین قسمت مدرسه قرار داشت. بعد از اینکه به‌‌زور خودم را مجبور کردم به مأمور انتظاماتی همراهم لبخندی بزنم، از او تشکر کردم و نفس عمیقی کشیدم و وارد کلاس شدم.

-از متن کتاب-