کتاب تنگ شکر در بنگلادش اثر محمد ابوالکلام سرکار نشر مرکز چاپ و انتشارات دانشگاه علامه طباطبائی

در این کتاب، نویسنده به حضور زبان فارسی به عنوان زبان رسمی بنگلادش به مدت شش سده اشاره نموده و اشاره داشته که علیرغم تغییر زبان رسمی این کشور از سال 1837 میلادی، همچنان در دانشگاه های این کشور زبان فارسی تدریس شده و مفاخر فارسی زبان همواره مورد توجه دوستداران علم و ادب در این کشور بوده اند.

نویسنده برای انتخاب نام تَنگ شکر برای عنوان این کتاب به ابیاتی از حافظ و سعدی اشاره نموده و بر این باور است که حافظ از سخن فارسی به عنوان قند نام برده است.

شکرشکن شوند همه طوطیان هند

زین قند پارسی که به بنگاله می رود

همچنین بر پایه بیتی از سعدی، نویسنده تَنگ شکر را نشان از مقدار زیادی شکر می داند که به وفور گسترش زبان فارسی در بنگلادش اشاره دارد.

ز راوی چنان یاد دارم خبر

که پیشش فرستاد تَنگی شکر 

نویسنده در این کتاب با اشاره به گسترش اشعار شاعرانی چون رودکی، فردوسی، خیام، نظامی، عطار، سعدی، مولانا، حافظ و جامی در کشور بنگلادش، بر پایه منابع معتبر کتاب های نویسندگان ایرانی و بنگلادشی، به پژوهشی عمیق پرداخته و از ترجمه های متعدد اشعار این شاعران به زبان بنگلا و اردو نام برده است. همچنین به میزان برخورداری از آثار این شاعران در سرفصل های تدریس زبان فارسی در کشور بنگلادش پرداخته است.