کتاب روایت‌های بی‌راوی رضا کاظمی نشر شالگردن

صبح آمده‌ای دفتر روزنامه دیده‌ای روی درش قفل زده‌اند. یعنی پلمب. یعنی بیکاری. نمی‌دانستی-فکر نمی‌کردی مسئله می‌تواند این‌قدر جدی باشد ‌که بریزند دفتر روزنامه را هم پلمب کنند. متعجب-غمگین-ناامید برمی‌گردی. مدتی گیج و سرگردان، خیابان‌ها را پیاده گز می‌کنی. بعد ماشین می‌گیری برا خانه‌ی سردبیر، و تا برسی هم چند بار شماره‌اش را می‌گیری؛ اما تنها صدایی که می‌شنوی صدایی است که می‌گوید: شخص مورد نظر در دسترس نمی‌باشد! می‌رسی. پیاده می‌شوی. زنگ خانه‌اش را می‌زنی. چند بار پشتِ هم. کسی جواب نمی‌دهد. هیچ. سکوتِ سکوت...