کتاب آشون نشر شالگردن

زنان دردهای‌شان را با خود واگویه می‌کنند. خاموش. یا زمزمه‌وار. آوازهایی که گاهی از میان لب‌های نیمه‌بازشان بیرون می‌خزد. زمزمه‌های محزونی که هیچ‌وقت هیچ‌کس آن را نمی‌شنود. شاید به همین خاطر است که لالایی‌ها، حزینند. زنان، رنج‌هایی خاموش دارند که تمامش از یک جا نشأت می‌گیرد. از جایی میان سینه‌شان.