کتاب راه خانه نشر گویا

یک‌بار وقتی شش یا هفت سالم بود گفتی: «زن بودن مصیبت بزرگی است. روزی معنی این حرفم را می‌فهمی.»

این حرف برمی‌گردد به قبل از روزی که در آشپزخانه‌ نشسته بودیم و همه چیز بینمان خراب شد؛ به ابتدای کار، وقتی هنوز سعی داشتم دنیایمان را، تو و جایگاهت را، خودم و خودت را بشناسم.

پس چرا حالا یاد آن حرف‌ها افتاده‌ام؟ حالا که خیلی روی آینده تمرکز کرده‌ و ازته‌دل می‌خواهم گذشته را پشت سر بگذارم.

شاید به این دلیل است که افکار آینده در واقع خاطره هستند.

محققان بر این باورند که ما خاطرات گذشتۀ خود را بازسازی می‌کنیم تا تصویری از آینده بسازیم.

تصویربرداری از مغز با استفاده از اف.ام.آر.آی به محققان این امکان را می‌دهد تا فعالیت مغز افراد را حین به‌یادآوردن گذشته و تصور آینده مشاهده کنند. کارل اسپونار مشاهده کرد فعالیت مغز در طول هر دو کار تقریباً به طور کامل همپوشانی دارد. شاید به همین دلیل وقتی آینده‌ام را تصور می‌کنم تنها تصویری که می‌بینم تویی.

امروز صبح که چمدانم را می‌بستم تا به دیدنت بیایم به آهنگ «سرزمین شیرینم» گوش کردم. آهنگی که قبلاً در آن آپارتمان نقلی‌مان در بروکلین برایمان می‌خواندی. همۀ ما نه نفر مثل ساردین تو هم چپیده بودیم. یادت است؟

برایمان خواندی «آرزویم همیشه این بود که به تو، سرزمین مادری‌ام برگردم و تا قیامت با تو بمانم.»