کتاب صوتی آیشمن در اورشلیم نشر یاسین قاسمی‌بجد

بخشی از کتاب

۱. سالن دادگاه باشکوه بود و توجه قضات به داستان‌های دردناکی که می‌شنیدند متمرکز بود. آنها تئاتری نبودند و رفتارشان طبیعی بود.

۲. این دادگاه یک محاکمه نمایشی نبود و قاضی لاندو که ریاست آن را برعهده داشت، تمام تلاش خود را کرد تا از تبدیل شدن آن به یک دادگاه نمایشی جلوگیری کند. روند روی صحنه در برابر تماشاچیان اتفاق می‌افتد، با فریاد شگفت‌انگیز راهبان در ابتدای هر جلسه که جلوه مشابه پرده بالارونده را ایجاد می‌کرد.

۳. قضات دادگاه آیشمن مراقب بودند که از کانون توجه دور شوند، اما هم‌چنان اسیر آن بودند. مخاطبان قرار بود کل مردم جهان باشند و در چند هفته اول، عمدتاً نویسندگان روزنامه و مجلاتی بودند که از همه گوشه‌وکنار زمین به اورشلیم هجوم آورده بودند.

۴. دولت اسرائیل با ایده برگزاری یک دادگاه بین‌المللی که آیشمن را به جنایت علیه بشریت متهم کند، به جای این‌که جنایات وی صرفاً علیه مردم یهود باشد، به‌شدت دشمنی داشت.

۵. قرار بود تماشاگران دادگاه جهانیان باشند و نمایشنامه تصویری عظیم از رنج‌های یهودیان باشد. اما درواقع، بیشتر مهاجران اروپایی‌های مسن بودند که همه چیزهایی را که باید درباره هولوکاست بدانند می‌دانستند و حوصله یادگیری هیچ چیز تازه‌ای را نداشتند.

۶. جنبه نمایشی محاکمه زیر بار جنایات تکان‌دهنده فرو ریخت. محاکمه از این جهت شبیه یک نمایش است که با فاعل شروع و پایان می‌یابد نه با قربانی. قاضی رئیس، سرواتیوس، در هنگام ارائه اسناد کمی جسورتر بود.

۷. محاکمه هرگز یک نمایشنامه نبود، اما نمایشی که بن گوریون برای شروع آن در نظر داشت انجام شد، یا حداقل درس‌هایی که او فکر می‌کرد باید به یهودیان و غیریهودیان، اسرائیلی‌ها و اعراب، به طور خلاصه، به کل جهان آموخت.