کتاب مبارزه به روایت سیداحمد هوایی نشر انتشارات موسسه ایران

دوران نوجوانی من در سال های ميانی دهۀ شصت از سويی با حال و هوای پرشور و انقلابی جامعه مصادف بود و از سوی ديگر علايق و دلبستگی های مذهبی در آن رنگ و بوی فراوان داشت. در آن مرحله يکی از پاتوق های ثابت و فضاهای حضور مستمر من و برخی دوستانم جلسات هفتگی درس اخلاق مرحوم آيت الله حا جآقا مجتبى تهرانی بود که شنيده بوديم شا گرد خاص

حضرت امام و از نزديکان ايشان است. هر هفته غروب چهارشنبه در محفلی آکنده از معنويت و نور حاضر می شديم و تجربه ای تازه برايمان رقم می خورد. اشک ها و گریه های حاضران و حال منقلب استاد چنان بود که سال های بعد از آن ديگر هيچ گاه در جايی ديگر تکرار نشد.

مجالس و محافل نورانی بزرگانی مثل حاج آقا مجتبى يا مجلس وعظ مرحوم آيت الله حق شناس در مسجد امين الدولۀ بازار گويی قطعه هايی جداشده از آسمان بود که در زمين به امانت گذاشته شده اند. هر هفته جوان هايی رزمنده در جلسات حاضر بودند که شايد هفته بعد يا هفته های پس از آن خبر شهادت شان می آمد و جنازۀ پاک شان تشييع می شد. در چنان

محيطی با کسانی مواجه می شديم که ديدار هر کدام شان حتى برای لحظاتی کوتاه، آيينۀ نوجوانی مان را سرشار از نور می ساخت و هوای تازۀ حضورشان، پنجره های شوقمان را طراوت می بخشيد. يکی صياد شيرازی بود که بی ادعا و بین شان می آمد و گوشه ای می نشست و ديگری استادی مشهور بود که ممکن بود در صف نماز جماعت در کنارمان باشد. هر کدام با رفتار و اخاق و سلوک و منش خود الگويی بودند و اسوه ای.