کتاب کیمیاگری عشق اثر الیزابت کلر پرافیت نشر پندار تابان

در بعضی شرایط، ناآگاهانه دیواری به دور خود می‌کشیم و به انزوا پناه می‌بریم و حالت تدافعی به خود می‌گیریم، تا هیچ کس نتواند خیلی به ما نزدیک شود و ما هم نتوانیم به دیگران نزدیک شویم، ولی این انزوا و حالت تدافعی ما را از تجاربی که نیازمند آن‌ها هستیم دور نگاه می‌دارد، تجاربی عمیق از بخشش و پذیرش عشق.

این زمانی است که کائنات دست به دست یکدیگر می‌دهند که ما را بیدار کنند و به شاهراه [زندگی] بازگردانند. مارک. ال. پرافت، آموزگار و همسر مرحومم، می‌گفت: «همه‌ی روابط زمینی برای درک ارزش و اعتبار عشق است. همه چیز برای آموختن مفهوم عشق به روح است، زیرا عشق قدرتی است که کائنات را به حرکت وا می‌دارد و ندایی است که طنین نابش به هر انسان آزادی می‌بخشد تا خود و تقدیر الهی‌اش را بپذیرد.»

اگر بتوانیم این حقیقت را بپذیریم، که همه‌ی رویدادهای زندگی ما برای این طراحی شده‌اند که بیاموزیم چگونه عشق بورزیم و عشق را بپذیریم، ناگهان پیشامدهای زندگی ما معنادار و منطقی می‌شود. هنگامی که درک می‌کنیم برای پیشرفت به عشق نیازمندیم، سفر به دره‌های عمیق و قله‌های رفیع درونی به طیِ طریقی مقدس تبدیل خواهد شد.

رینه ماریا ریلکه می‌گوید: «نسبت به آنچه در قلبت لاینحل است، شکیبا باش و بکوش که پرسش‌ها را دوست بداری و با آن‌ها زندگی کنی.» بعضی از پرسش‌هایی که باید در سفر معنوی زندگی آن‌ها را زنده نگاه داریم کدام‌اند؟ چندتایی از آن‌ها عبارت‌اند از:

چگونه می‌توانم قلبم را بگشایم و آزادانه به دیگران عشق هدیه کنم؟ چگونه می‌توانم قلبم را توانگر کنم که علت غائی حضورم [در کره‌ی زمین] را تحقق بخشم و دردِ دردمندان را تسکین بدهم؟ چگونه می‌توانم قلبم را از زخم‌های گذشته التیام بخشم و ظرفیت محبت کردن را در خودم بالا ببرم؟ چگونه استعداد محبت کردن را شکوفا سازم؟ چگونه به دیگران محبت کنم و خودم را هم از یاد نبرم؟ چگونه بر آتش محبت درونم بدمم و آن را شعله‌ور کنم؟ چگونه می‌توانم به دیگران عشق هدیه کنم؟

به درِ حقیقت بکوبید، بال‌های اندیشه‌تان را به حرکت در‌آورید، فارغ‌بال ‌شوید و قلب را بگشایید. مولانا

کیمیاگری با دل‌بینی (از دریچه‌ی دل نگریستن) آغاز می‌شود.

-از متن کتاب-