کتاب مغازه خودکشی نشر انتشارات کتاب‌سرای نیک

نور خورشید اصلاً در این مغازه‌ی کوچک نفوذ نکرده بود. این مغازه تنها یک پنجره، آن هم در سمت چپ درِ ورودی داشت که با کلی کاغذ و کارتن پوشیده شده بود و روی دستگیره‌ی در هم یک تخته‌ی اعلان آویزان بود.

نور لامپ‌های سقف روی پیرزن افتاد. او در حال رفتن به‌سمت بچه‌ای بود که در کالسکه‌ای خاکستری خوابیده بود.

«آه، داره می‌خنده!»

مغاز‌دار که زن جوان‌تری بود و کنار پنجره مقابل صندوق نشسته و حساب‌و‌کتاب می‌کرد، با اعتراض گفت: «پسر من داره می‌خنده؟ اصلاً هم این‌طور نیست. اون فقط داره شکلک درمیاره. آخه اصلاً چه دلیلی داره که بخواد بخنده؟»

بعد دوباره مشغول حساب‌وکتاب شد. بااین‌حال پیرزن همچنان اطراف کالسکه پرسه می‌زد. پیرزن با آن قدم‌های ناشیانه‌ و عصایی که در دست داشت به‌نظر دست‌وپا چلفتی می‌رسید. هرچند چشمان بی‌روح، تیره و محزون او دچار آب‌مروارید بود؛ اما به چیزی که دیده بود، یقین داشت:

«اما انگار داره می‌خنده.»

مادر بچه درحالی‌که روی پیشخوان خم شده بود تا دوباره نگاهی به بچه بیندازد گفت: «اگه این کار رو بکنه من اسممو عوض می‌کنم. تواچ‌ها تا حالا اصلاً نخندیدن!»

زن سرش را بلند کرد و درحالی‌که گردن کشیده‌اش را بالا می‌کشید با فریاد گفت: «میشیما! یه لحظه بیا اینجا اینو ببین!»

دریچه‌ی کف مغازه دهان باز کرد و کله‌ی تاسی شبیه زبان از آن بیرون آمد:

«چیه؟ چه خبر شده؟»...

-از متن کتاب-