کتاب انگشتر نقره نشر انتشارات کتاب‌سرای نیک

مادرم معتقد بود بی‌خبر به ایران بروم و در یک هتل مستقر شوم. اما خودم مایل بودم حداقل یک نفر از ورود من به ایران باخبر باشد و ترتیب محل اقامتم در ایران را بدهد. در فرودگاه بین‌المللی تهران وکیل پدرم به استقبالم آمده بود و از قبل، به کمک مش‌کاظم، نوکر پیر و قدیمی خانواده، اتاق مهمانِ خانه‌ی پدری‌ام را برای اقامت من آماده کرده بود. مش‌کاظم در آن خانه نوکر خانه‌زاد بود و پدرانش هم نسل اندر نسل به این خانواده خدمت کرده بودند.

نیمه‌های شب بود که وارد خانه شدیم. آقای همتی مرا به مش‌کاظم سپرد و ترکمان کرد.

دوازده‌ساله بودم که آن خانه را ترک کردم. مش‌کاظم را به یاد داشتم اما حضور پیر و فروتن و مهربانش در آن شب غربت، برایم معنای دیگری یافت. سرتاپا براندازم کرد، اشک در چشمش حلقه زد، از من اجازه خواست و آنگاه پدرانه مرا تنگ در آغوش گرفت. از لرزش خفیف جثه‌ی لاغرش در آغوش بزرگ و مردانه‌ی خودم، فهمیدم دارد دلش را از خیلی دلتنگی‌ها خالی می‌کند. از خودم جدایش نکردم و گذاشتم دل سیر گریه کند.

مش‌کاظم مرا به اتاق مهمان که برایم آماده کرده بود راهنمایی کرد. اتاقی مجلل، بزرگ و نورگیر با پرده‌های ضخیم مخمل، فرش‌های قیمتی، تختخوابی بزرگ محصور در قاب چوبی بزرگی با پرده‌های توری، صندلی‌های راحتی در اطراف اتاق، آینه‌ای قدیمی و دو شمعدان نقره در طاقچه‌ی بالای بخاری دیواری و...

اتاق همانی بود که در کودکی با بی‌توجهی دیده بودم و نه در آن زمان و نه آن‌شب برایم جاذبه‌ای نداشت.

مش‌کاظم شب به‌خیر گفت و در را پشت سرش بست. آن‌قدر خسته بودم و ذهنم آن‌قدر مشغول بود که بی‌درنگ خودم را به رختخواب رساندم و به خوابی عمیق فرو رفتم.

-متن از کتاب-