کتاب من اریتروپویتین هستم نشر انتشارات کاغذیان

اریتروپویتین نوترکیب انسانی دارویی تزریقی است که در درمان بیماری کم‌خونی ناشی از نارسایی مزمن کلیوی، سرطان، آرتروز، شیمی درمانی یا اشعه درمانی کاربرد دارد. در بسیاری از کشورها قبل از انجام اعمال جراحی سنگین، یک دوره منظم از این دارو به بیماران تزریق می‌شود. هم اکنون افق‌های جدیدی از کاربرد داروی اریتروپویتین در موارد خاصی از بیماری‌های مغز و اعصاب، آسیب‌های نخاعی و حتی بیماری‌های مزمن دستگاه عصبی گشوده شده است. قبل از تولید این دارو، برای درمان کم‌خونی و احساس خستگی حاد بیماران مذکور از تزریق گلبول قرمز، تحریک درون‌زاد تولید گلبول قرمز، تجویز مکمل آهن و یا درمان‌های دیگر استفاده می‌شد. با وجود این‌که دو روش تزریق گلبول قرمز و تحریک درون‌زاد، در افزایش میزان گلبول‌های قرمز خون موثر واقع می‌شدند اما خطرات احتمالی بیشتری را نیز به همراه داشتند. تزریق گلبول قرمز خطر انتقال عوامل بیماری‌زای خونی، افزایش بیش از حد آهن، عواقب ایمونولوژیکی و کمبود یا تاخیر پاسخ هموگلوبینی را در بر دارد و از طرف دیگر این روش باعث بهبود موقت کم‌خونی می‌شود اما آن‌را تصحیح نمی‌کند و به همین دلیل نیاز به تکرار تزریق وجود دارد. درمان به روش درون‌زاد نیز ممکن است منجر به کارکرد غیر طبیعی کبد گردد. بنابراین درمان با استفاده از اریتروپویتین نوترکیب انسانی به دلیل تقلید و عملکرد مشابه با عملکرد هورمون طبیعی بدن و از طریق تحریک تولید گلبول قرمز، درمانی ایده‌آل برای این بیماران محسوب می‌گردد. بیماران دارای نارسایی‌های مزمن کلیوی قادر به تولید اریتروپویتین طبیعی بدن برای تحریک مسیر تولید گلبول قرمز نیستند. بیماران سرطانی اغلب مغز استخوان معیوبی دارند که به هورمون درونی بدن به‌طور کامل عکس‌العمل نشان نمی‌دهد.

کلون کردن ژن اریتروپویتین انسانی و تولید اریتروپویتین نوترکیب با کاربرد درمانی، پزشکان را قادر ساخته است تا کم‌خونی و عوارض ناشی از آن را بهبود بخشیده و بیماران تحت درمان را به زندگی طبیعی‌ بازگردانند. امروزه اریتروپویتین انسانی نوترکیب، به عنوان روش درمانی استانداردی در مداوای کم‌خونی در بیماران با نارسایی مزمن کلیوی یا بیماران تحت شیمی‌درمانی شناخته شده است. بعضی از مزایای استفاده از اریتروپویتین انسانی نوترکیب در مقایسه با سایر روش‌های مذکور عبارتند از: افزایش مقاومت به فعالیت‌های بدنی، بهبود عملکرد سیستم مرکزی اعصاب، کاهش میزان بزرگ شدن قلب، کاهش احساس خستگی مفرط، افزایش توانایی انجام فعالیت‌های روزمره زندگی، کاهش خطر واکنش‌های ایمنی در بیماران دریافت کننده پیوند عضو و بهبود انعقاد خون.