شناسایی، پرورش و هدایت استعداد بخش لاینفک راهبرد و چشم انداز کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه امروزی میباشد. امروزه مفهوم و اهمیت استعداد را در تحقیقات سازمانهای پیشرو و بیشتر در سازمانهایی که در زمینههای (روانشناسی، یادگیری، آموزش و ورزشی) فعالیت دارند مشاهده میکنیم(بوستجانیک و سلانا، ۲۰۱۸). اهمیت این موضوع را براین واقعیت میدانند که استعداد سرمایه اصلی یک سازمان محسوب میشود(بکر و همکاران،۲۰۰۹) و بخصوص در صرفه جوییهای مالی، دستیابی به جامعه دانش و توسعه اجتماعی بسیار موثر است (مینوچا و همکاران،۲۰۱۸). در دنیای ورزش امروز پرداختن به ورزشکاران نخبه و توسعه استعداد برای سود بیشتر و کاهش هزینهها با بهره گیری از رویکرد شناسایی استعداد، سعی در ایجاد ارزش افزوده برای سرمایههای ملی خود دارند. چرا که درآینده مدل کارایی و بهره ورزی در ورزش عبارتند از تعداد ورزشکاران محدود ولی با کیفیت در عرصه بین المللی و کلاس جهانی و همچنین وجود سطح گستردهای از ورزشکاران غیر نخبه با هدف ایجاد پویای و توسعه سیاستهای سلامت در عرصه اجتماع میباشد (قرخانلو،۱۳۸۱).
مدیریت ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻓﺮاﯾﻨﺪ اﺳﺘﻌﺪادﯾﺎﺑﯽ در ورزش ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در وﻗﺖ، اﻧﺮژی و ﻫﺰﯾﻨﮥ ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﯾﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮد اﻓﺮاد ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺑﻪ رﺷﺘﮥ ورزﺷﯽ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ روی آورﻧﺪ. ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ اﺳﺘﻌﺪاد ﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺳﻨﺘﯽ ﺑﻪ داﻧﺶ و ادراک ﻣﺮﺑﯿﺎن ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ و ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ از ﻋﻤﻠﮑﺮد ورزﺷﮑﺎران آینده دار وابسته است. دانش مربیان و تجربه آنها، ﻣﻨﺒﻊ ارزشمندی از اطلاعات برای هدایت ورزشکاران خواهد بود(رابرتز ، ۲۰۱۹).
-مقدمه کتاب-