آتش یکی از عناصر چهارگانه مقدس در ایران باستان و در آیین مزدیسنی محسوب می شود که با آیین و مراسم خاصی در آتشکده ها از آن نگهداری می شده است. آتش یکی از عناصر مهم و بنیادی در تکوین جهان مادی و زندگی بشر به شمار می آید که همواره مورد احترام ایرانیان بوده و از دوره باستان تاکنون، روایت های اعتقادی و آیینی زیادی را در این باب نقل کرده اند، این احترام مسلما تنها به خاطر ریشه مذهبی آتش در اعتقادات ایرانیان زرتشتی نبوده بلکه مزیتهای فراوان آتش در زندگی روزمره آنان نیز در این موضوع دخیل بوده است. از بررسی و مقایسه جایگاه آتش در آثار و مدارک تاریخی و باستان شناسانه باز مانده از اقوام بومی و تازه وارد آریایی- مثلا تطبیق جایگاه آتشدان در نقش برجسته های ایلامی و هخامنشی - می توان دریافت که اگر چه آریایی ها پس از ورود خود به ایران، در عرصه سیاسی بر اقوام بومی این سرزمین غالب شدند ولی در کاربرد مذهبی و آیینی آتش درایران باستان، به تدریج وامدار برخی از آنها و سنت های فرهنگی ایشان شدند که از آن میان می توان به «سنت تقدیس آتش» و آیین های ویژه آن اشاره کرد.