قانون اول اینکه هرگز چیزی راکه به درستی آن یقـین نـدارم، درسـت نپنـدارم: بـه دیگـر سـخن، از پیش داوری به کلی بپرهیزم و هیچ امری راغیرازآنچه واضح ومشخص بـرذهـنم عیـان شـده و بـا تشکیک متزلزل نشود، درقضاوت های خویش راه ندهم. قانون دوم تجزیۀ هریک ازمسائل مورد بررسی به بیشترین اجزای ممکن است که جهت حصول راه حل مناسب ضروری است. قانون سوم آنکه افکارخودرا درمسیری منظم هدایت کنم، به نحوی که حرکت را از ساده ترین و آشکارترین موضوعات بیاغازام وآنگاه،گام به گام وذره به ذره، به معارف پیچیده تربرسـم؛ درایـن مسیر، حتی به اموری که در ظاهر هیچ نظمی ندارند، تا حدودی انتظام ببخشم. وآخرین قانون اینکه همواره اجزای یک مسئله راکامل احصا نمـایم و همـۀ مراحـل را از نظـر بگذرانم تا مطلبی جا نیفتاده باشد.