دنیای ما، در برابر چشم ما، بهاندازهی کافی زنگزده، خنگ و ابله است. پر از واقعیتهای حکشده، کرخت و ناتوان. این واقعیتها را اگر در تصویر و تصور خودمان هوشیار نکنیم، آخرین شانسشان برای بیداری را از دست میدهند. شعر، آخرین شانس برای بیداری واقعیتهای خوابزده است.