مزر بین انتقال آنچه که در مسیر رشد و فرزند پروری خود آموخته ایم و آماده کردن فرزندان برای رشد و به کمال رساندن یک انسان و خلق دنیای بهتر و چگونگی انتقال ترسها، هراسها، برآورده کردن نیازها یا سرکوبی آنها، در تبدیل فرزندان خلاق و ریسک پذیر به افراد محافظه کار و منفعل که همچون مردگان متحرک منتظر باشند که دیگران برایشان تصمیم بگیرند، چندان باریک است که اگر کمی بیدقت باشیم، ممکن است یکی را با دیگری اشتباه بگیریم و محصول عمرمان چیزی باشد که هیچ گونه سازگاری با محیط زندگی خود ندارد و کیفیت زندگیش بسیار پایین است. و در پایان: به امید روزی که لبخند کودکان، در همه جای این کرهی خاکی، صرفاً یک آرزوی زیبای دوست داشتنی نباشد.