کتاب کافه رس سپهر سهرابی نشر نسک

بخشی از کتاب: همیشـه اتفاقات خوب و بد زندگی ام، یا اول صبح می افتند، یا آخر شـب. آخر شـب بود، وقتی که از قدم زدن های بی هدف بازگشـتیم، همانطور که جزوه های ِ خوابگاه از من خواستگاری کردی. اول صبح دانشـگاه در دسـتم بود، جلوی در بود، هنوز چشم نگشوده بودیم که پیشنهاد دادی پارکینگ خانه پدری ات را تبدیل به کافه کنیم. آخر شـب بود، خبر بچه دار شـدنمان را به تو دادم و تو آخر شـب رفتی. میدانی این را از کجا می دانم؟ چون وقتی صبح به سمتت چرخیدم جای ِ ِ سرد. انگار سـالها بود که رفته بودی. اول خیالات روی تخت سـرد بود، سـرد زمسـتان بود. غروب بود. هر دو از کار خسـته بودیم، اما وقتی برف شـروع شـد گفتی: «پاشو برفه... قدم بزنیم.» پاسخم لبخندی بود از سر رضایت. با شنیدن ِ صـدای زنگ در، نگران شـدم. گفتی: «تا حاضرشـی، میرم ببینـم کیه... بهش میگم کافه الان تعطیله.«