کتاب تغذیه و فعالیت های ورزشی نشر انتشارات حتمی

تغذیه مطلوب پایه و اساس عملکرد فیزیکی را تشکیل می‌دهد. منابع غذایی عناصر ضروری و اجزای سازنده را برای سنتز بافت جدید، حفظ توده بدون چربی، بهینه‌سازی ساختار اسکلتی، ترمیم سلول‌ها، حداکثر رساندن استفاده از اکسیژن، حفظ تعادل مطلوب مایعات و الکترولیت‌ها و تنظیم کلیه فرآیندهای متابولیک فراهم می‌کند. مواد مغذی سوخت‌وساز موردنیاز برای کار بیولوژیکی و برای استخراج و انتقال انرژی بالقوه در غذا به انرژی جنبشی را فراهم می‌کنند. بنابراین، جای تعجب نیست که از زمان بازی‌های المپیک باستان تا به امروز، تقریباً هر نوع رژیم غذایی قابل تصوری برای افزایش عملکرد ورزشی مورد استفاده قرار گرفته است. نوشته‌های اولین بازی‌های المپیک در ۷۷۶ قبل از میلاد تا عصر رایانه امروزی، نمای اجمالی از آنچه ورزشکاران مصرف می‌کنند را ارائه می‌دهد. شاعران، فیلسوفان، نویسندگان و پزشکان یونان و روم باستان از استراتژی‌های مختلفی که ورزشکاران برای آماده سازی مسابقات انجام داده‌اند، سخن می‌گویند. آنها گوشت‌های حیوانات مختلف (گاو، بز، گوزن)، پنیرهای مرطوب و گندم؛ انجیرهای خشک شده؛ و “معجون” ویژه و مشروب مصرف می‌کردند. در المپیک برلین ۱۹۳۶ ارزیابی اولیه غذای مصرفی ورزشکاران ارائه گردید. غذای مصرفی اغلب ورزشکاران المپیکی که در برلین شرکت داشتند بر گوشت تمرکز داشت. ورزشکاران به طور منظم در هر وعده غذایی دو استیک، گاهی مرغ، و به طور متوسط روزانه نیم کیلوگرم گوشت می‌خوردند. وعده‌های غذایی قبل از رویداد به طور منظم شامل یک تا سه استیک و تخم مرغ بود و از “آب گوشت” به عنوان مکمل استفاده می‌کردند. سایر ورزشکاران بر اهمیت کربوهیدرات تأکید داشتند و ورزشکاران المپیکی از انگلستان، فنلاند و هلند مرتباً فرنی مصرف می‌کردند. آمریکایی‌ها گندم یا ذرت خرد شده را با شیر می‌خوردند و شیلیایی‌ها و ایتالیایی‌ها ماکارونی و اعضای تیم ژاپن روزانه یک پوند برنج مصرف می‌کردند. در طول بازی‌های المپیک ۲۰۰۴ آتن، با حضور حدود ۱۲۰۰۰ ورزشکار از ۱۹۷ کشور جهان، در برخی از کشورها رژیم‌های غذایی خاصی مصرف کردند، در حالی که ورزشکاران کشورهای کمتر صنعتی غذاها را آزادانه انتخاب می‌کردند و با غذاهای را با هم ترکیب می‌نمودند. احتمالاً اکثر ورزشکاران از مکمل‌های غذایی از جمله ویتامین‌ها و مواد معدنی استفاده می‌کردند. به احتمال زیاد درصد کوچک‌تری از ورزشکاران از مواد محرک، مواد مخدر، عوامل آنابولیک، دیورتیک‌ها، پپتیدها، هورمون‌های گلیکوپروتئین و آنالوگ‌ها، الکل، ماری جوانا، بی حسی موضعی، کورتیکواستروئیدها، مسدود کننده‌های β، آگونیست‌های β۲ و دوپینگ خون استفاده می‌کردند که همه آنها از نظر کمیته بین المللی المپیک جزء مواد ممنوعه بودند. در مبارزه علیه مصرف غیرقانونی مواد نیروزا در بازی‌های المپیک ۲۰۰۸ پکن تقریباً ۴۵۰۰ آزمایش دوپینگ انجام شد. در مقایسه با ۲۸۰۰ تست انجام شده در بازی‌های ۲۰۰۰ سیدنی و ۳۷۰۰ تست در بازی‌های آتن ۲۰۰۴ این افزایش قابل توجه بود. برای بازی‌های ۲۰۱۲ لندن، کمیته سازماندهی لندن تقریباً ۵۰۰۰ آزمایش را تحت نظارت کمیته بین المللی المپیک انجام داد (۱۰% بیشتر از آزمایشهایی که در پکن در سال ۲۰۰۸ انجام شد، که ۲۰ نمونه از آنها مثبت بود). ۱۲۰۰ آزمایش دیگر بر روی ورزشکاران پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن انجام شد و کیمته ضد دوپینگ انگلستان نیز در فرآیند آزمایش نقش داشت. کارشناسان برآورد کردند که بین ۱ تا ۲ درصد افراد دوپینگ مصرف کرده بودند (تعداد آزمایشات مثبت در برابر تعداد کل آزمایشات). برآورد سازمان جهانی مبارزه با دوپینگ این بود که تعداد افرادی که دوپینگ مصرف می‌کنند دو رقمی است. در موارد اخیر نشان داده شده است که افراد متقلب از عوامل پوششی مانند فوروزماید،”قرص آب” (دیورتیک) که منجر به کاهش آب میان بافتی شده و همچنین مانع از احتباس مایعات درون سلولی از قبیل آب و نمک می‌شوند استفاده کنند. مصرف فوروزمایه سبب می‌شود تا مواد از طریق کلیه و ادرار دفع گردد.