مجله ماهنامه آموزشی، پژوهشی، خبری، اطلاع رسانی و تحلیلی انشا و نویسندگی شماره 148 نشر انشا و نویسندگی

متن، یک ســـند اســـت کـــه ایده، احســـاس یـــا امر واقعـــی را بازگـــو و ثبت می کنـــد. میـــزان اعتبـــار یک متن، بـــه میـــزان توانایـــی آن در بیـــان دقیق، جامـــع، واقع گرایانه، مؤثر و ماندگار موضوع یـــا امری که آن را بازنما می کند، بســـتگی دارد. کســـانی که می نویسند، خود را مســـتند و ثبت می کنند و از ایـــن راه، وجود خویش را جاودانه و ماندگار می ســـازند. به همین نســـبت نیز جامعه ای که بیشتر می نویســـد، ماندگارتر و پایدارتر اســـت. از این رو، ً برای ایجاد ارتباط نیست، بلکه نقش نگهداری و ماندگارسازی متن صرفا ایده هـــا، احساســـات و امور را نیز عهده دار اســـت. از این منظر، نوشـــتن، فعالیت مهمی اســـت که ناقل، حامـــل و حافظ «میـــراث فرهنگی»، یعنی تمام تجربه ها و ادراکات انســـان در حیطه های مختلف اســـت. با توجه به ٔ مستندســـازی ایـــن قدرت و کارکرد نوشـــتن یـــا «ارتباط مکتوب» در زمینه اســـت که نوشـــتن، اهمیتی بیش از ارتباط شـــفاهی دارد. بیان شفاهی، تا زمانـــی کـــه به نحوی ثبت و ضبط نشـــده، باد هواســـت! حتی بـــدون وزش نســـیم هم نابود می شـــود. اما «ســـخن مکتوب»، حدیثی است که وجود ٔ تاریخ بایگانی می شـــود. از این رو، هم به گوینده و مـــادی دارد و در حافظـــه نویســـنده اش قدرت و اعتبار می بخشد و هم مســـئولیت ایجاد می کند.