روانکاوان و روان شناسان معتقدند که سال های اول زندگی فرد، پایه و اساس زندگی بعدی او می باشد زیرا در این مرحله است که کودک، خود را دریافته از دیگران تشخیص می دهد. کودک تقریبا در حدود دو ماهگی می تواند میان جنبه های انسانی و غیرانسانی محیط تشخیص بدهد مثلا صدای مادرش را از صدای گربه می شناسد. یعنی عالم محیطی اش فردیت او را برایش آشکار و محسوس می سازد، مثلا فریاد و گریه او به صورت حرف زدن درست در می آید و توانایی او به دفاع از خود رشد می یابد و چگونگی این دفاع، هجوم یا فرار و یا تغییر پیدا می کند. کودک در همه این رفتارها تابع محیط می شود و آن ها را با نظم موجود در جامعه سازگار می سازد و ارتباط ها و منافع اجتماعی جای منافع شخصی را می گیرند و سرانجام، کودک یا فرد اجتماعی می شود.