کتاب سوفیا نشر آناپل

مه غلیظی همه‌جا را پوشانده است. با هراس همیشگی که در نگاهش موج می‌زند، به جاده‌ای که انتهایش ناپیداست زل زده. باد آرام‌آرام موهایش را که بر شانه‌ها و صورتش پریشان شده نوازش می‌دهد و پیراهن بلند حریر را در تنش می‌رقصاند. کسی شبیه نسیم از کنارش می‌گذرد: «وایستا!» سایه در تاریکی محو می‌شود، و او در آن ابهام به دنبالش می‌دود. انگار می‌خواهد رها شود از آنچه او را با خود می‌کشاند: «خواهش می‌کنم وایستا! می‌خوام همه‌چیز رو بهت بگم، بگذار راحت بمیرم. اهورا کجایی؟» صدای زنگ موبایل او را از کابوسی که روزهای آخر زندگی‌اش حلق‌آویز کرده بیرون می‌آورد و همان‌طور که تند نفس می‌کشد، می‌گوید: «بفرمایید!»: «اهورا هستم! خوبی مامان؟»