"علیا" ، مادرم،...آرامگاهت چونان خودت پس از گذشت سال های دشوار که تو را از پای درآوردند و سیمای زیبایت را ربودند، همچنان با طراوت است، اشتباهم چون دُملی در قلب است که اگر بماند عفونت آن مرا از پای در می آورد، و اگر سَر باز کند و جاری شود باز هم مرا می کُشد.
کسی جز تو نمی تواند خطا و لغزش مرا جبران کند، باور کن چاره ای ندارم.
ای بانو، کدام یک از ما می تواند از مرگ بگریزد؟ اگر می توانستم حتماً آن را از تو دور می کردم.