تلفنهای هوشمند عمداً طوری طراحی شدهاند که ما را به خودشان معتاد کنند. منظورم این نیست که مغزهای پشت این تلفنها قصد دارند به ما آسیب برسانند. عناصری که تلفنهای هوشمند را اعتیادآور میسازند دقیقاً همان عناصریاند که استفاده از آنها را آسان و لذتبخش، ملموس و فوقالعاده سودمند میکنند. گوشیهای هوشمند اگر به طور کارآمد مورد استفاده قرار بگیرند میتوانند به ما کمک کنند زندگی خود را کنترل کنیم و ارتقاء ببخشیم، چون به طرق نامحدود کمک چشمگیر و کارآمدی به ما میکنند؛ در آغاز این هزاره، چنین چیزی یک داستان علمی ـ تخیلی بود.
بااینحال، اگر از گوشیهای هوشمند درست استفاده نکنیم آنها ما را کنترل خواهند کرد نه ما آنها را. آنها نق میزنند و مزاحممان میشوند و وقتی مشغول انجام یک کار دیگر هستیم توجه ما را طلب میکنند. در نتیجه، ما بهتدریج در دام تسلیم شدن میافتیم و در نهایت آنچه را که میخواهند، هر وقت که بخواهند، به آنها میدهیم. تلفنها عمداً طوری تنظیم میشوند که وادارمان کنند مرتب سراغشان برویم. فارغ از اینکه درصدد تمرکز روی چه چیز دیگری هستیم یا داریم میکوشیم توجهمان را به چه کسی معطوف کنیم گوشیها به ما هشدار میدهند، سقلمه میزنند و مزاحممان میشوند. آنها مدام توجه ما را طلب میکنند.
یک آدم بزرگسال به طور میانگین هر روز حدود ده ساعت از وقت خود را صرف نگاه کردن به نمایشگر دیجیتال خود میکند: موبایل، تبلت، لپتاپ، رایانهی رومیزی، تلویزیون. ما به این نتیجه رسیدهایم که این امر را عادی بپنداریم اما برای بسیاری از مردم، دنیای دیجیتالی که در آن زندگی میکنند دستخوش وسواس و اجبار شده است، دارد بر زندگی واقعی چیره میشود و خطرات جدی برای سلامت به وجود میآورد. نه فقط از نظر سلامت روحی و خراب شدن روابط، بلکه موضوعاتی مانند چاقی، محرومیت از خواب و فشار جدی به چشم همگی به استفادهی مفرط از نمایشگر وسایل دیجیتال ربط داده شدهاند. البته، دیگر خودتان همهی اینها را میدانید به همین علت است که مشغول خواندن کتاب حاضر هستید، بنابراین بقیهی کتاب تضمین میکند ما قصد نداریم با ارائهی جزئیات دربارهی زیانی که اعتیاد دیجیتال مسبب وارد آمدن آن به شما بوده است و سرنوشتی که اگر از «دام فناوری» نگریزید گرفتارش خواهید شد شما را خسته کنیم.