اگر انقطاع تجارب تاریخی، یعنی محروم شدن نسلی از تجارب نسل پیش را - آن هم در درجه اول به دلیل حاکمیت ادواری ارتجاع - یکی از مهمترین مشکلات ایرانِ معاصر به حساب آوریم، تلاش هایی از قبیل تسهیل دستیابی نسلی به تجارب نسل پیش، یعنی تاریخ و تاریخ نگاری را می توان حربه ای کارا دانست در مبارزه با این دشواری عمده. میر جعفر جوادزاده خلخالی که بعدها به پیشه وری شهرت یافت و از چهره های مهم تحولات ایران در سال های بعد از جنگ جهانی دوم بود، در سال های نخست دهه ۱۳۰۰ شمسی، با پشت سر داشتن تجربه ای انقلابی در میان کارگردان ایرانی باکو و نهضت انقلابی ایران از سال های بعد از جنگ اول جهانی، برای مدتی کوتاه – پنج ماه – نگارش بخش عمده ای از سرمقاله های روزنامه حقیقت را بر عهده داشت.