کتاب گرمازده نشر چشمه

آگهی را زده بودند به جدامانده‌ترین تیر چراغ‌برق که نزدیک دیواری بود که کوچه را بن‌بست می‌کرد. دیوارِ آجریِ تاب‌دار و رنگ‌ورو‌رفته‌ای که کسی اطراف آن پرسه نمی‌زد. چون پارک نسبتاً آرامی کنار دیوار بود، هیچ‌کس ترجیح نمی‌داد پای دیوار منتظر کسی بماند. بچه‌ها هم از وقتی زمین بازیِ کوچکِ توی پارک درست شد توپ‌های‌شان را به دیوار نمی‌کوبیدند. بعد از این‌که سطل زباله‌ی بزرگی سر آخرین کوچه گذاشته بودند کسی دیگر حتا کیسه‌های آشغال را هم پای دیوار ته کوچه نمی‌انداخت. رفتگرها برگ‌های زرد را جارو می‌کردند و پای دیوار جمع می‌کردند. چندبار دیده بودم باد تندی به ته کوچه می‌رسد و برگ‌ها را با خودش می‌برد به اتوبان پشت دیوار. انگار باد مثل یک جاروی بزرگ باری از دوش رفتگرها برمی‌داشت.