کتاب ترمه رنگی مادربزرگ نشر چهره مهر

دوازده سال پیش فکر نمی‌کردم روزی بتوانم افتخار عنوان نویسنده یا شاعر را داشته باشم. به‌ عنوان هنر، هنوز هم همین‌‌طور می‌اندیشم. اما می‌دانم که می‌توانم تلاش و تمرین کنم. می‌توانم با کلمات طوری رفتار کنم که قلم، ساز موافق بزند. مگر نه ‌این ‌که هر کدام از ما در کتاب زندگی، هر روز سوژه‌ای می‌شویم و یا سوژه‌ای می‌سازیم؟ پس چرا که نه؟ در شصت‌وسه سال زندگی، رویدادهای زیادی را همچون دیگران به چشم دیدم و به جان خریدم که هرکدام می‌تواند برایم موضوع داستانی باشد. مثل دیدن رنگ‌های متفاوت برگ‌های یک درخت که هسته‌ی یکی از قشنگ‌ترین قصه‌هایم شد. یا لبخند و آغوش گرم آشنایی قدیمی ‌که به جای این‌که بر جانم بنشیند، زخمی‌و سوزی همیشگی شد ماندگار، در دل خودم و کودکم. من یک‌ بار در داستانی شهادت دادم که وقتی پنجره‌ی اتاق باز شد، لبه‌های پرده‌ی تور با نسیم رقصیدند و دخترکی را با پیراهن زرد به جاده‌ای رساندند که در آن گم شد. پس چرا نتوانم بنویسم و شرح همین‌ها را در قالب داستان بگنجانم؟ اولین قدم، رفتن به کلاس آموزش نویسندگی بود و بنابراین من در کلاس‌های شاعر و غزل‌سرا بانو پیرایه یغمایی شرکت کردم. این کلاس‌ها هر سه‌شنبه برای سه ساعت جریان داشت. مدتی در خدمت ایشان بودم و نکته‌های ریز زیادی را در مورد نوشتن و ادبیات فارسی آموختم که همیشه سپاسگزارشان خواهم بود. به خصوص در مورد تشویق‌هایی که بزرگ‌ترین دلگرمی ‌من برای شروع نوشتن بود. شعرها و داستان‌های کوتاهی نوشته‌ام که تصمیم گرفته‌ام آن‌ها را به صورت کتاب، چاپ و در اختیار فارسی‌‌زبانان قرار دهم. و نیز خاطرات کوچ از وطن را، که راهی پر از سنگلاخ‌ها و سختی‌های بی‌شمار بود.