در سپیده دم اسلام، مسلمانان گرداگرد پیامبرشان بودند، آموزهها و آیههای آسمانی را از ایشان دریافت میکردند و رسالت و پیام آسمانی اسلام در نتیجه تلاشهای آنها، با عنایتهای خداوند و رهبری پیامبرش محمد(ص) رو به گسترش بود. در آن روزگار، مسلمانان جامعهای کوچک بودند که زیر فشار ظلم و ستم به سر میبردند؛ جامعهای کوچک اما منسجم، بگونهای که افراد آن یار و مددکار یکدیگر بودند و نمونه کاملی از همدلی و همیاری را در پیمان برادری خود آشکار ساختند. پیمانی که برای پیشبرد پیام اسلام اثربخش بود و یکپارچگی و همدلی را برای مردمی که تا چندی پیش از آن با یکدیگر سر ستیز و جنگ داشتند، به ارمغان آورد. چنانچه خداوند در این باره میفرماید: «همو بود که تو را با یاری خود و مؤمنان نیرومند گردانید و میان دلهایشان الفت انداخت که اگر آنچه در روی زمین است همه را خرج میکردی، نمیتوانستی میان دلهایشان الفت برقرار کنی ولی خدا بود که میان آنان الفت انداخت، چرا که او توانای حکیم است»