معرفی، خرید و دانلود کتاب جامعه شناسی تاریخی بازتابی

همانطور که از عنوان کتاب مشخص است، این کتاب در نقطه تلاقی نظریه اجتماعی و جامعه‌شناسی تاریخی قرار گرفته است. هدف آن گردآوری و بحث مشترک مجموعه‌ای از متفکران اصلی اجتماعی است که کارشان دارای جهت‌گیری تاریخی است. بر اساس دیدگاه عقل سلیم معاصر، جفت شدن نظریه اجتماعی و جامعه‌شناسی تاریخی به هیچ وجه بدیهی نیست. جامعه‌شناسی اغلب به عنوان یک علم اجتماعی مدرن در نظر گرفته می‌شود که به مشکلات جامعه معاصر می‌پردازد. از این منظر، جامعه‌شناسی تاریخی ممکن است اطلاعاتی از گذشته در مورد پیشینه فرآیندهای معاصر ارائه دهد، اما در وظیفه نظریه‌پردازی مرکزی نیست. و با این حال، برخی از مهمترین و تأثیرگذارترین نظریه‌پردازان اجتماعی، اعم از کلاسیک و معاصر، مانند مارکس و وبر، فوکو و الیاس، قطعاً از یک نوع جامعه شناسان تاریخی بودند. وضعیت بدیهی این شخصیت‌ها به پنهان کردن خصلت گیج کننده پیوندهای نزدیک آشکار شده بین نظریه اجتماعی و جامعه شناسی تاریخی کمک می‌کند. معما با گسترش بحث به انسان‌شناسی افزایش می‌یابد. به نظر می‌رسد اگر علم اجتماعی دیگری به اندازه تاریخ متمایز از جامعه‌شناسی بود، آن انسان‌شناسی بود. تا آنجا که جامعه‌شناسی به مسائل جامعه معاصر می‌پردازد، پیوند با اقتصاد یا علوم سیاسی مشهود است، زیرا هرگز نمی‌توان مسائل اجتماعی، اقتصادی و سیاسی را به طور کامل از هم جدا کرد. بر اساس این منطق، انسان شناسی - که بیشتر به جوامع غیر مدرن یا غیرغربی می‌پردازد - باید از جامعه شناسی بسیار دورتر باشد. با این حال، آثار مجموعه‌ای از نظریه‌پردازان اصلی کلاسیک و معاصر اجتماعی مانند دورکیم، ماوس، بوردیو، گافمن و ژیرار همگی مبتنی بر انسان‌شناسی هستند. این دو ملاحظات و دو فهرست از یکدیگر حمایت و تقویت می‌کنند. در مجموع، دو رشته علوم اجتماعی که باید از جامعه‌شناسی دورتر باشند، آشکارا نزدیک‌ترین آنها هستند (Calhoun 1992: 140). در مجموع، این دو فهرست حاوی بسیاری از چهره‌های کلاسیک و هیجان‌انگیزترین و نوآورترین نمایندگان معاصر نظریه اجتماعی است. در این مرحله، می‌توان خط پرسشی را که تاکنون دنبال شد، معکوس کرد و بر خلاف عقل سلیمی که بدیهی تلقی می‌شد، روی آورد. این شامل مسائل نظری و حتی فرانظری (Ritzer 1992) و مسائل مربوط به تاریخچه و ساختار رشته جامعه شناسی است. در سطح نظری، معما مربوط به پیوندهای نزدیک بین نظریه اجتماعی و تاریخ از یک سو، و انسان شناسی از سوی دیگر، با ارزیابی مجدد تعادل نزدیکی و فاصله قابل حل است. رویدادها و فرآیندهایی که به گذشته‌های دور یا فرهنگ‌های دور تعلق دارند، می‌توانند به معنای نگه داشتن آینه‌ای برای زمان حال مرتبط شوند: آینه «دیگری» یا آینه خود گذشته خودمان. به این ترتیب آنها کمک می‌کنند - اغلب ناگهانی و غیرمنتظره - نور جدیدی بر جنبه‌هایی از شیوه‌های فعلی که بدیهی و نادیده گرفته می‌شوند نه به دلیل دور بودن، بلکه دقیقاً به این دلیل که بسیار نزدیک هستند، روشن شود. این موضوع این نکته را آشکار می‌کند که وظیفه نظریه اجتماعی صرفاً توضیح واقعیت‌ها و فرآیندها نیست، بلکه به عنوان تمرینی برای درک خود عمل می‌کند. بنابراین تعجب آور نیست که «چرخش تاریخی» (مکدونالد ۱۹۹۶) در اندیشه اجتماعی بسیار نزدیک به «چرخش تفسیری» (رابینو و سالیوان ۱۹۸۷) یا آنچه که می‌توان آن را «چرخش بازتابی» نامید (باومن ۱۹۹۷، گولدنر ۱۹۷۱) است. تشخیص وجود یک مؤلفه خود بازتابی در تمامی نظریه‌های اجتماعی دلالت بر قرابتی با فلسفه دارد. این امر به ویژه در مورد توجه به فلسفه به عنوان یک شیوه زندگی و تمرینات فلسفی که از ویژگی‌های کار پیر هادو بود صادق است. اینها تأثیر عمده‌ای بر آخرین دوره فوکو گذاشتند (Szakolczai 1998b)، و مشابهتهای نزدیکی با ویتگنشتاین یا ووگلین دارند. با این حال، به همان اندازه مهم است که تأکید کنیم که همه اینها به معنای بازگشت ساده به فلسفه نیست، شکستن خط جدایی بین جامعه‌شناسی و فلسفه که برای دورکیم و وبر بسیار مهم بود. این به این دلیل است که وظیفه خودفهمی جامعه‌شناختی به عنوان وظیفه اصلی خود درک مدرنیته است: این بلوک جامد واقعیت که پیگیری ساده وظیفه کلاسیک فلسفه، یعنی درک شرایط انسانی را غیرممکن می‌کند. مدرنیته بین انسان تنهایی که در جست‌وجوی فهم است و تجربیات و عواطف اصلی و جهانی وجود انسان دخالت می‌کند. درک آن مستلزم تکیه بر یک سلسله مطالعات تجربی و جمعی است، زیرا نمی‌تواند به عنوان نقطه شروع بازتاب‌ها و مراقبه‌های خود فردی باشد. هر گونه تلاشی محکوم به فنا است؛ زیرا ریشه در ساخت نادرست تجربه به‌ویژه مدرن از خود به‌عنوان داده‌ای جهانی و انسان‌شناختی دارد. با این حال، تازگی این چرخش تاریخی (و مردم‌شناختی) هنوز نیاز به توضیح دارد. اگرچه فهرست نظریه پردازان اجتماعی شامل شخصیت‌های کلاسیک و معاصر می‌شود، اما از نظر تأثیر آثارشان فاصله زیادی بین آنها وجود دارد. دوره کلاسیک در جامعه‌شناسی در اواخر جنگ جهانی اول با مرگ دورکیم، زیمل و وبر به پایان رسید. با این حال، کار بیشتر نظریه‌پردازان اجتماعی که دارای تفکر تاریخی و انسان‌شناسی بودند، تا دهه ۱۹۸۰ در جامعه شناسی مؤثر واقع نشد. در این بین، دهه‌های رکود بزرگ و جنگ جهانی دوم، توتالیتاریسم و جنگ سرد، دوران تاریک معاصر هم در تاریخ سیاسی و هم در تاریخ فکری، و دوره‌ای بود که در آن «بهترین‌ها هیچ اعتقادی ندارند. بدترین‌ها پر از شدت پرشور هستند (Yeats 1990: 100). در جامعه‌شناسی، این عصر کارکردگرایی ساختاری، بر اساس سنتز کلاسیک پارسونز، و فرودو مارکسیسم نظریه انتقادی بود، با توازن بین این دو از دهه ۱۹۴۰-۱۹۵۰ به دهه ۱۹۶۰-۱۹۷۰. در این حوزه معنایی، بینش‌های تاریخی و انسان‌شناختی حیاتی وبر و دورکیم و آثار مرتبط با زیمل تا حد زیادی نادیده گرفته شد و متفکرانی مانند الیاس یا گافمن که این جهت‌ها را دنبال می‌کردند برای مدت طولانی در این حوزه به حاشیه رانده شدند. بنابراین این کتاب هم برنامه‌ای و هم تحلیلی است. برنامه‌ای است، زیرا هدف اصلی آن بازسازی تاریخ اندیشه جامعه‌شناختی و جهت‌دهی مجدد نظریه اجتماعی معاصر است. از این نظر، اقدامی که این کتاب بخشی از آن است، هم محافظه‌کارانه و حتی سنت‌گرایانه است و هم به شدت نوآورانه است. سنت‌گرایانه است زیرا ریشه در آثار وبر و دورکیم دارد و اهمیت عصر پارسونز را در نزدیک کردن دو متفکر اصلی به هم می‌شناسد. با آن تلاش‌های تجدیدنظرطلبی که نقش دورکیم یا وبر، ارتباط نظریه اجتماعی کلاسیک برای زمان حال، یا بینش رسمی اصلی پارسونز را زیر سوال می‌برند، مخالف است (Arjomand 1999، Connell 1997). با این حال، با جوهره جامعه شناسی پارسونزی و کل نوع نظریه اجتماعی که بر آن بنا شده است، کاملاً متفاوت است. این کتاب به عنوان نقطه شروع آثار ماهوی متاخر وبر و دورکیم، جامعه‌شناسی ادیان آنها، در تقابل با سنتز پارسونی از روح دورکیم اولیه و شکل وبر متأخر قرار می‌گیرد و می‌کوشد آن دسته از متفکرانی را گرد هم آورد که به میزان قابل توجهی انزوا، این آثار را به شیوه‌ای نوآورانه در پیش گرفت.