معرفی، خرید و دانلود کتاب سینمای نوشتاری ایران

«سینمای نوشتاری ایران» می‌کوشد، نمایی کلی از نوشتار سینمایی از ورود سینما به ایران توسط مظفرالدین شاه تا ۱۳۹۷ را ارایه دهد. قبل از تولید اولین فیلم ایرانی (آّی و رابی) نوشتار سینمایی در نشریات حضور داشته اما عمدتاً درباره سینمای خارجی و فیلم‌های نمایش داده شده‌اش در ایران بود. نوشته‌های ابتدایی بیشتر گزارش، تبلیغ، تعریف و تمجید از فیلم‌ها و هنرپیشه‌ها بود. پدیده نقد فیلم از دهه بیست به شکل اولیه در نشریات راه می‌یابد و اولین منتقدان سعی کردند تحلیلی از فیلم‌ها ارایه دهند. دهه بیست در واقع تمرین نقد سینمایی است از دهه سی و به ویژه دهه چهل نقد سینمایی وارد دوران اوج خود می‌شود. نشریات سینمایی ایران عمدتاً در بخش خصوصی منتشر شده‌اند که پیوسته دچار نوسانات انتشار بوده‌اند. نویسندگان و منتقدان سینمایی با تعطیلی نشریه‌ای به نشریه دیگری می‌رفتند و چون نشریات معتبر خارجی نتوانستند سبک نوشتاری خاصی را بوجود آورند، تنها نشریه دوران‌ساز پیش از سال ۵۷، «ستاره سینما» است که آن هم به دلیل نوسانات مالی، سردبیران مختلفی عوض کرده و نتوانست خانه‌ای برای ارایه سبک یا مکتب نوشتاری سینمایی شود. منتقد سینمایی هیچ‌گاه شغل نبوده و بیشتر منتقدان در بیرون از نشریه شغل داشتند. تا قبل از پیدایش مدارس سینمایی، منتقدان تحصیلات آکادمیک سینمایی نداشتند و سینما را با سینما می‌آموختند و از سال ۱۳۶۱ با پیدایش «ماهنامه سینمایی فیلم» و مسیر دقیق و حرفه‌ای آن نزدیک به چهار دهه، حجم بالایی از نوشتار سینمایی در آن چاپ شد که نمونه‌ای و پردازش سینمایی است. در کتاب مسیر نقدنویسی از ابتدایی‌ترین نشر تا پرمحتواترین نشر، دهه به دهه آمده که بالاترین نویسندگان و منتقدان سینمایی از ماهنمامه فیلم برخاسته‌اند. به دلیل تأثیر ترجمه‌های نقد فیلم از منابع خارجی، تئوری مؤلف، سبک غالب نقدهای سینمایی شده و سبک و مکتب جدیدی از نوشتار سینمایی ایران بروز نکرده است.