آرام و قرار نداشت؛ حتی در نشستوبرخاستهای عادی. وقتی جوشش او را میدیدی، ناخودآگاه به جوش میآمدی. همیشه فکر میکردم که تفاوت و خاصبودن «حسین» از کجا نشئت میگیرد؟ با همه متفاوت بود. شاید بتوان گفت: منحصربهفرد.
برای هر انسانی جذاب است که با شخصیتی متفاوت و غیرتکراری روبهرو شود. شاید برای کسانی که شناختی از او نداشتند، رفتار و شخصیتش ابتدا کمی اغراقآمیز بود. پس از دلدادن به حدیثی معروف، متوجه رمز شخصیت «حسین» شدم: قال رسول الله(ص): «إِذَا مَاتَ الْمُؤْمِنُ الْفَقِیهُ، ثُلِمَ فِی الْإِسْلَامِ ثُلْمَةٌ لَا یَسُدُّهَا شَیْء». بارها روی منابر در مراسم بزرگداشت علما شنیدهایم یا روی اعلامیۀ فوتشان دیدهایم که پیامبر عزیزمان میفرمایند: «وقتی عالمی فقیه فوت کند، در اسلام رخنه و حفرهای ایجاد میشود که هیچچیزی نمیتواند جای آن را پر کند».
-قسمتی از متن کتاب-