دفاع مقدّس گنج نهفتهای است که لازم است عدّهای، به خصوص آنهایی که دستی بر آتش داشتهاند، بیایند و کاوش کنند و این گنج را از دل تاریخ بیرون بکشند و به نسلهای آینده عرضه کنند. نکند خدای نخواسته، نسلهای آینده ندانند که در این سرزمین چه گذشته است و ایثارگرانِ آن، چه عظمتهایی آفریدهاند. باید ویژگیهای شهدا بهعنوان کسانی که بهوجود آورنده آن حماسههای بیبدیل و ماندگار بودند، به نسلهای بعد شناسانده شود. اگر جوانانِ ملّتی سرمایههای خود را بشناسند، هرگز به سراغ افسانههای جَعلی نمیروند. اگر ملّتی داشتههای معنویاش را بشناسد و با قهرمانان خودش غریبه نباشد، احساس بیهویّتی و پوچی نخواهد کرد و ناچار به دنبال الگوهای ساختگی بیگانگان نخواهد رفت. در واقع شهید و راه او، نشان و قطبنمایی است که راه حقیقت را به جویندگان مینمایاند و چون ستاره در میان ظلمتها میدرخشد. جنگ ما، سرداران ما، روزهای پُرحماسه و غرورِ دفاع مقدّس ما، همه درسآموزند و باید یادشان هر روز در دل و خاطره این ملّت، زندهتر از گذشته بدرخشد. باید تجربیّات آن دوران، نقاط قوّت و ضعف، محرومیّتها، مظلومیّتها، و همه آنچه که در طیّ آن دوران بر این ملّت گذشت، طرح گردد؛ زیرا این تاریخ پُرعظمت میتواند مردم ما را از بحرانهای بزرگ آینده عبور دهد.