کتاب عاشقانه ای برای16 ساله ها نشر انتشارات شهید کاظمی

شامگاه بیست‌وچهارم فروردین سال ۱۳۸۷ در «حسینیه سیدالشهداء» شیراز وابسته به کانون فرهنگی رهپویان وصال در میانه عزاداری و آن زمان که نغمه «بی تو ای صاحب زمان» مداح فضای حسینیه را عطرآگین کرده بود و دل از دلدادگان حریمش می‌ربود، هنوز نوای «کی شود آیی نظاره بر دل اندازی تو یارا» تمام نشده بود و به گوش می‌رسید که در چشم برهم زدنی انفجاری مهیب، حسینیه را زیر و رو کرد و ۱۴ نفر از بهترین‌ها و پاکان این شهر که در میان آن‌ها دو نفر دختر و دو پسربچه نیز بودند، بر دل بی‌ریا و پاک‌شان نظر شد و پسند یار شدند. سخت است و دردناک که بخواهی پرپر شدن دوست و هم هیئتی‌ات را که سال‌ها در کنارش بوده‌ای، نفس کشیده‌ای، خورده‌ای و خوابیده‌ای نظاره‌گر باشی. مگر می‌شود این‌ها را به یاد آورد و نسوخت؟ مگر می‌شود لحظه‌های نورانی و معنوی عزاداری او بر مظلومیت حسین (ع) را تداعی کرد و اشک نریخت؟ آخر مگر امکان دارد هر دو در حب به حضرت مادر (س) ذوب شوید اما به یکدیگر محبت پیدا نکنید؟ محبت و علقه‌ای که یک سر دلت را به مشهدالرضا می‌کشاند و سر دیگرش را به کربلا و قطعاً آن را در هیچ مجلس و محفلی جز مجلس عزای حسین نخواهی یافت. فقط خداست که می‌داند چقدر عذاب‌آور است بخواهی قطعه‌های بدن و قطره‌های خون دوست شهیدت را که همین چند ثانیه پیش در کنارت نشسته بود و داشت بر فراق امام حی و زنده می‌گریست را حالا بر در و دیوار حسینیه نظاره‌گر باشی. حالا اما میان او و تو فاصله‌ای است که پر نمی‌شود مگر آنکه تو هم شهید بشوی. فاصله‌ای که او و جایگاهش را دست نیافتنی کرده. «عند ربهم یرزقون» جایگاه میهمانان سفارشی خداست، همان‌طور که در کلام خداوند آمده است. آری شهید نزد خداوند روزی می‌گیرد و جایگاهی در عالم خلقت دارد که هیچ جایگاهی با آن قابل قیاس نیست.