بلندگوهای فرودگاه امام، در حال پخش کردن زمان رفتن و نشستنهای هواپیماهای خارجی بود؛ جمعیتی در حال آمد و شد با بار سفر در دست از پشت شیشهها دیده میشدند و بعضی روی صندلیهایی منتظر. آسمان زیبای تهران از پشت شیشهها، در حالی که هواپیماهایی نزدیک گیت ایستاده و با لولههای خرطومی خود، انگاری خود را به سالن فرودگاه چسبانده باشند، زیباتر دیده میشد. چهرزاد به اطراف نگاه میکرد که آدمهایی که برای استقبال از عزیزانشان آمده و دسته گلی در دست داشتند، میشد از قیافه همه فهمید که مسافرشان چند سالی و یا مدت طولانی است که به ایران سفر نکرده است، خوشحالی در چهرهی همه دیده میشد.