کتاب ارزیابی بر روی اتصالات فولادی و سیستم اتصال گیردار در سازه های فولادی هادی زیدی جودکی نشر انتشارات ویهان

زلزله ۱۷ ژانویه سال ۱۹۹۴ نورثـریج که در۲۰ مایلی شمال غرب لس آنجلس اتفاق افتاد، اولین زلزله‌ای بود که به تعداد زیادی از ساختمان‌های مقاوم خمشی در محل حادثه آسیب سازه‌ای رساند. اگر چه شدت زلزله ۸/۶ در مقیاس ریشتر بود، که بر اساس مقدار انرژی رها شده، یک زلزله متوسط در نظر گرفته می‌شد، تعداد زیادی از اتصالات تیر به ستون ساختمان‌های مقاوم خمشی، در آن زلزله به شدت آسیب دیدند. این اتصالات در آیین نامه Uniform Building Code) UBC) مورد تأیید قرار گرفته بودند و تصور می شد که ظرفیت کافی دارند تا تیر در خمش، به حد تسلیم برسد و یا ناحیه چشمه اتصال ستون دچار تسلیم برشی گردد. اما بر خلاف انتظار، اکثریت اتصالات، به دلایل مختلفی که ذکر خواهد شد، بصورت ترد گسیخته شدند و در موارد کمی، رفتار آنها شکل پذیر بود. یکسال بعد از زمین لرزه نورثریج، درست در ۱۷ ژانویه ۱۹۹۵ زلزله ای به بزرگی ۹/۶ در مقیاس ریشتر، شهر کوبه در ژاپن را لرزاند که در این زلزله نیز بسیاری از اتصالات قاب‌های خمشی آسیب دیدند و حتی بعضی از ساختمان‌ها با قاب خمشی فرو ریختند. کشف آسیب‌های جدی در ساختمان های فولادی، با قاب‌های خمشی جوشی در زلزله‌های دیگر نیز تأییدی بر آسیب‌های اتفاق افتاده در قاب‌های خمشی نورثریج بود و این نشان دهنده این مطلب بود که آسیب‌ها فقط به خصوصیات لرزه‌ای در زلزله نورثریج مربوط نمی‌شود و نقص، از خود اتصالات آسیب دیده می‌باشد.