کتاب صدای سوم نشر ماهی

مردم چه خوششان آمده بود که ما با هم بودیم و شهر را رها کرده بودیم تا به روستا بیاییم. بسیاری‌شان به دیدارمان می‌آمدند و شومینه‌ی روشن ما همه‌شان را سر ذوق می‌آورد که داستان بگویند: مثلاً حکایت آن کودک که اتفاقا در جای خوبی از پیچ خیابان ایستاده بود وقتی درِ وانت حمل بستنی باز شد و صدها بستنی چوبی از آن بیرون ریخت؛ یا مردی ایستاده در ساحل، شن‌ها در زیر آفتاب می‌درخشند، نقطه‌ای می‌بیند درخشنده‌تر از جاهای دیگر، خم می‌شود و حلقه‌ی الماس را پیدا می‌کند. آیا این قصه‌های شگفت‌انگیز را تعریف می‌کردند چون به خیالشان ما روزی یکی از خودشان می‌شدیم؟ حالا می‌فهمم که آن‌ها احتمالاً حدس زده بودند که این کارها بیهوده است؛ همان‌قدر بیهوده که به کودکی یک فنجان و نعلبکی از یک سرویس اعلا بدهید. یادت هست شبی را که در زمین چمن بودیم، تا زانو در برف، سرها بالا به‌سوی آسمان، درحالی‌که باد شدیدی سفیدی‌ها را زیر و رو می‌کرد؟ انگار دنیا سر و ته شده بود و ما داشتیم به یک کرت هویج وحشی در آسمان نگاه می‌کردیم. بعد چراغ‌های جلو خاموش، ماشین ما اولین وسیله بود که از میان برف‌های تازه بر زمین نشسته عبور کرد. دنیای اطراف به عکسی بیش از حد نوردیده می‌مانست.