سرطان ناشی از تجمع تدریجی تغییرات ژنتیکی در یک سلول است. این تغییرات منجر به تکثیر غیر طبیعی و گسترش کلونال و در نهایت به حمله به بافت های اطراف و متاستاز به مکان های دور می شود. ناهنجاری های ژنتیکی که یک مزیت انتخابی ایجاد می کند حفظ می شود و در نهایت در بین جمعیت غالب می شود. تجمع ناهنجاریهای ژنتیکی، که در بیشتر موارد در طی سالها اتفاق میافتد، زمینهساز فرآیند تومورزایی (گذر از سلولهای طبیعی به سرطان مهاجم) و پیشرفت تومور (انتقال به یک سرطان متاستاتیک و اغلب مقاوم به درمان است. -cer). همبستگیهای بافتشناسی فرآیند تومورزایی در زیرمجموعهای از سرطانها (مانند سرطانهای کولون و مثانه) شناسایی میشوند، در حالی که برای سایرین، چنین ضایعات پیشساز سرطانی شناسایی نشدهاند. اکنون ده ها ژن درگیر در تومورزایی و پیشرفت تومور شناسایی شده اند. محصولات این ژن ها فرآیندهای سلولی کلیدی از جمله تکثیر و بقای سلولی، تحرک و تمایز سلولی و ایجاد جاودانگی سلولی را تنظیم می کنند. عوامل محیطی بر تکامل ژنتیکی که در طول تومورزایی رخ می دهد تأثیر می گذارد. در برخی موارد، قرار گرفتن در معرض سرطانزای محیطی (مثلاً تنباکو) مستقیماً به جهش در یک ژن کلیدی محرک تومور مانند انکوژن K-Ras یا غیرفعال کردن یک ژن سرکوبکننده تومور منجر میشود. به عنوان مثال، ۵۳p )همچنین به عنوان۵۳ TP شناخته می شود). در موارد دیگر، تغییرات ظریف تری به دنبال قرار گرفتن طولانی مدت در معرض عوامل سرطان زا مانند آزبست یا اشعه ماوراء بنفش رخ می دهد. بروز سرطان به دنبال قرار گرفتن در معرض پرتوهای یونیزان نیز به وضوح ارتباط بین آسیب ژنتیکی و تومورزایی را نشان می دهد. بنابراین، بازماندگان بمب اتمی یک بروز وابسته به دوز سرطان خون و سایر تومورهای جامد را نشان دادند. همین طیف از سرطان ها را می توان در برخی از بیمارانی که تحت درمان برای تومور اولیه با عوامل ژنوتوکسیک از جمله پرتودرمانی و شیمی درمانی قرار گرفته اند نیز مشاهده کرد. احتمال اینکه چنین قرار گرفتن در معرض محیطی منجر به ایجاد سرطان برای هر فرد خاص شود، هم توسط عوامل ذاتی سلول تومور (یعنی کدام ناهنجاری های ژنتیکی رخ می دهد و آیا مزیت رشد ایجاد می کند) و هم عوامل میزبان (تنوعات ژنتیکی ظریف ژرمینال حاکم است) کنترل می شود. حساسیت به سرطان از طریق مکانیسم های مختلف) [۱]. علل اضافی سرطان زایی محیطی، عوامل عفونی از جمله ویروس های تومور خاص و کمتر رایج، باکتری ها هستند. پیوندهای سرطان و ویروس شامل کارسینوم دهانه رحم با زیرگروه های خاص ویروس پاپیلومای انسانی است. کارسینوم هپاتوسلولار با عفونت مزمن ویروس هپاتیت B و C؛ کارسینوم نازوفارنکس و لنفوم با ویروس اپشتین بار در میزبان های سرکوب شده سیستم ایمنی. لوسمی حاد نادر سلول T همراه با ویروس لنفوتروفیک سلول T انسانی حاد نوع I. و سارکوم کاپوزی با هرپس ویروس انسانی ۸. یک زیرگروه خاص از لنفوم معده با عفونت با باکتری H. Pylori مرتبط است. با این حال، بیشتر سرطان ها ارتباط شناخته شده ای با عوامل عفونی ندارند. با این وجود، بیشتر درک اولیه ما از ژنهای سرطانی و عملکرد آنها محصول مطالعاتی بود که بر مکانیسمهایی متمرکز بود که توسط آن ویروسهای تومور باعث ایجاد سرطان در جوندگان و پرندگان میشدند. بنابراین، اولین ژن های محرک تومور یا "انکوژن ها" در چنین ویروس های توموری شناسایی شدند [۲]. فقط بعداً مشخص شد که این ژنهای ویروسی در واقع ژنهای سلولی طبیعی هستند که توسط این ویروسها به شکل کمی تغییر یافته یا فعال شده جذب شدهاند.