یکی از نتایج نظریه کوهن، تغییر دیدگاه مورخین نسبت به دورههای مختلف پیشرفت علم بود. بدین ترتیب که در دوره عادی یک پارادایم، انباشت تدریجی دانش در محدوده آن پارادایم، پاسخ به پرسشهای مرتبط، بهبود مستمر اصول نظری و ابزار کاربردی و در نهایت کاربرد آن پارادایم در حل مسائل مختلف مورد مطالعه قرار میگیرد؛ اما برعکس در دوره انقلابهای علمی (تغییر پارادایمها) مورخین باید توجه خود را به عوامل روانشناختی، سیاسی و اجتماعی حاکم بر استدلالهای موافقین و مخالفین یک پارادایم معطوف کنند. البته این به معنای بیاعتنایی مورخین نسبت به استراتژیهای سنتی حل مسائل نیست بلکه بدین معناست که مورخین علاوه بر این استراتژیهای مرسوم باید به قدرت، نحوه بیان و حتی سن دانشمندان نیز توجه داشته باشند.